در زمان سلسله‌های اوّل سلاطین مصر، خانهٔ اموات غالباً شکل هرم داشته در نزدیکی منفیس به قدر یک شهر اهرام هست و بعضی از آن هرم‌ها مثل خانه‌های یک کوچه در یک صف ساخته شده و برخی متفرّق می‌باشد. در اهرام بسیار مرتفع سلاطین را دفن کرده‌اند و در باقی بزرگان را زیرا که برای ساختن یک هرم مکنت و مال زیاد لازم بوده است.
برای مقبره عموماً سردابی در زیر رمل یا در کوه می‌ساخته‌اند و در جلو سرداب نمازخانهٔ کوچکی که به طرف بیرون باز می‌شده. وقتی که داخل نمازخانه می‌شوند در آخر آن صفحهٔ بزرگی می‌بینند مانند در بسته‌ای که آن را برپا داشته باشند. در پای آن صفحه میز کوتاهی است که روی آن نیاز تقدیم می‌کنند. این نمازخانه فقط آن قسمتی از مقبره است که زنده‌ها حقّ دخول در آن دارند و باقی متعلّق به مرده می‌باشد و نباید کسی در آنجا مزاحم آن مرحوم شود به این واسطه دری برای مقبره قرار نداده‌اند. عقب دیوار منتهای نمازخانه دالانیست خیلی تنگ و تاریک که مجسّمه‌های اموات را در آنجا می‌گذارند و گاهی یک مرده زیاده از بیست مجسّمه دارد و مقصود ازین مجسّمه‌ها اینست که اگر جسد مومیائی‌شدهٔ مرده ضایع شود یکی از آن مجسّمه‌ها را به جای آن گذارند بعبارة اخری مجسّمه هیکل مثالی میّت است.
در یک گوشهٔ نمازخانه چاهی است از سنگ‌های تراش قشنگ ساخته یا در تخته‌سنگی حفر کرده‌اند و دوازده الی پانزده متر بلکه گاهی سی متر عمق دارد و در تک چاه راهی کوچک است
