انوری (مقطعات)/با یکی مردک کناس همی گفتم دی

by انوری

	با یکی مردک کناس همی گفتم دی			تو چه دانی که ز غبن تو دلم چون خستست
	صنعت و حرفت ما هر دو تو می‌دانی چیست			آن چرا تیزرو و این ز چه روی آهستست
	گفت از عیب خود و از هنر ما مشناس			اینک ما را ز خیار آتش وزنی جستست
	کار فرمای دهد رونق کار من و تو			داند آن کس که دمی با من و تو بنشستست
	کار فرمای مرا پایه‌ی من معلومست			لاجرم جان من از بند تقاضا رستست
	باز چون گاو خراس از تو و از پایه‌ی تو			کارفرمای ترا دیده چنان بربستست
	که چنان ظن برد او کانچ تو ترتیب کنی			کرده‌ی دانم و پرداخته و پیوستست
	یا چنان داند کین عمر عزیز علما			همچو روز و شب جهال متاع رستست
	او چه داند که در آن شیوه چه خون باید خورد			که ترا از سر پندار در آن پی خستست
	انوری هم ز تو برتست که بر بیخ درخت			عقل داند که ستم نز تبرست از دستست
	غصه خور غصه که خود بر فلک از غصه تو			تیر انگشت گزیدست و قلم بشکستست