| | | | | | |
| |
ای جهانت به مهر دل جویان |
|
آسمان هم در این هوس پویان |
|
| |
مویه‌گر گشته زهره‌ی مطرب |
|
بر جهان و جهانیان مویان |
|
| |
عمر خوش خوی روترش کرده |
|
بی‌تو بر زندگان چو بدخویان |
|
| |
کرده اجرام ماتمت بر وی |
|
چرخ رایان مشتری رویان |
|
| |
من ز حج زیارتت عاجز |
|
وانگه آن کعبه را به جان جویان |
|
| |
روزم از دود آتش تقدیر |
|
تیره چون طره‌ی سیه مویان |
|
| |
خوانم از نعمت تو بود و نهاد |
|
در کمی روی و داردش روی آن |
|
| |
زانکه پیوسته مردم چشمم |
|
هست روی از غمت به خون شویان |
|
| |
ای که مستور عدت کف تست |
|
قطره در ابر همچو بی‌شویان |
|
| |
نور و ظلمت ز پویه‌ی قدمت |
|
خاک کیوت چو عاشقان بویان |
|
| |
نفس تو تازیان و در منزل |
|
تازه گلهای ارجعی رویان |
|
| |
تو و سکان سده در نسبت |
|
همه همشهریان و هم کویان |
|
| |
عرش رخ در جنابت آورده |
|
قدس الله روحه گویان |
|
