انوری (مقطعات)/ای انوری تویی که به فضل و هنر سزند

by انوری

	ای انوری تویی که به فضل و هنر سزند			احرار روزگار و افاضل ترا رهی
	بودند در قدیم امیران و شاعران			واکنون شدت مسلم بر شاعران شهی
	هستت خبر که هستم دور از تو ناتوان			اشکم چو ناردانه و رخسار چون بهی
	مشغول بوده‌ای که نکردی عیادتم			یا خود مرا محل عیادت نمی‌نهی
	نی‌نی ز ابلهی است مرا از تو این طمع			خیزد چنین طمع به حقیقت ز ابلهی
	با رنج ناتوانی ای دوستان مرا			دل گشت پر ز انده و از صبر شد تهی
	گوید طبیب بهتری امروز غم مخور			اینک برفت علت و آغاز شد بهی
	غم این غمست و بس که ز من فوت می‌شود			در بزم صدر عالم رسم سه‌شنبهی
	آن جنت نعیم اگر در جهان بود			ممکن ظهور جنت ماوی، فتلک هی