| | | | | | |
| |
یارب این بارگاه دستورست |
|
یا نمودار بیت معمورست |
|
| |
یا سپهرست و ماه مسرع او |
|
مسرع قیصرست و فغفورست |
|
| |
یا بهشتست و حوض کوثر او |
|
جام زرین و آب انگورست |
|
| |
بل سپهرست کاندرو شب و روز |
|
ماه و خورشید مست و مخمورست |
|
| |
بل بهشتست کاندرو مه و سال |
|
باده‌کش هم فرشته هم حورست |
|
| |
از صدای نوای مطرب او |
|
دایم اندر سیم فلک سورست |
|
| |
وز ادای روات شاعر او |
|
گوش چون درج در منثورست |
|
| |
غایتی دارد اعتدال هواش |
|
که ازو چار فصل مهجورست |
|
| |
تشنه را زان هوا نمی‌سازد |
|
زان برنج سبات رنجورست |
|
| |
مرده را زنده چون کند به صریر |
|
در او گرنه نایب صورست |
|
| |
بی‌تجلی چرا نباشد هیچ |
|
صحن او گرنه ثانی طورست |
|
| |
دامن سایه‌ی کشیده‌ی اوست |
|
که ازو راز روز مستورست |
|
| |
مسرع صبح اگر درو نرسد |
|
شعله‌ی آفتاب معذورست |
|
| |
بر بساطش اگرچه نیم شب است |
|
سایها را گذاره از نورست |
|
| |
کز تباشیر صبح رای وزیر |
|
دست آسیب شب ازو دورست |
|
| |
صاحب عادل افتخار جهان |
|
که جهانش به طبع مامورست |
|
| |
صدر اسلام و مجد دولت و دین |
|
که برو صدر ملک مقصورست |
|
| |
آنکه در کلک او مرتب شد |
|
هرچه در سلک دهر مقدورست |
|
| |
آنکه در دار دولت از رایش |
|
هرکجا رایتست منصورست |
|
| |
آنکه با ذکر حلم و رافت او |
|
خاک معروف و باد مذکورست |
|
| |
آنکه تا هست حرص و حرمان را |
|
کیسه مرطوب و کاسه محرورست |
|
| |
قلمش تا مهندس ملکست |
|
فتح معمار و تیغ مزدورست |
|
| |
تا که در جلوه‌ی عروس بهار |
|
سعی خورشید سعی مشکورست |
|
| |
شب و روزش بهار دولت باد |
|
تا به خورشید روز مشهورست |
|
