| | | | | | |
| |
هرکرا در دور گردون ذکر مقصد می‌رود |
|
یا سخن در سر این صرح ممرد می‌رود |
|
| |
یا حدیث آن بهشتی چهره کز بدو وجود |
|
همچو خاتونان درین فیروزه مرقد می‌رود |
|
| |
یا در آن حورا نسب کودک شروعی می‌کند |
|
کز تصنع گه مخطط گاه امرد می‌رود |
|
| |
یا همی گوید چرا در کل انسان بر دوام |
|
از تحرک میل و تحریک مجدد می‌رود |
|
| |
بر زبان دور گردون در جواب هرکه هست |
|
ذکر دوران علاء الدین محمد می‌رود |
|
| |
آنکه پیش سایه‌ی او سایه‌ی خورشید را |
|
در نشستن گفت‌وگوی صدر و مسند می‌رود |
|
| |
وانکه جز در موکب رایش نراند آفتاب |
|
رایتش بر چرخ منصور و مید می‌رود |
|
| |
گرچه از تاثیر نه گردون به دست روزگار |
|
ساکنان خاک را انعام بی‌حد می‌رود |
|
| |
هرچه رفتست از عطیتهای ایشان تاکنون |
|
حاطه‌الله زو به یک احسان مفرد می‌رود |
|
| |
عقل کل کو تا ببیند نفس خاکی گوهری |
|
کز دو عالم گوهرافشانان مجرد می‌رود |
|
| |
طبعش استقبال حاجتها بدان سرعت کند |
|
کاندر آن نسبت زمان گویی مقید می‌رود |
|
| |
دست اورا در سخا تشبیه می‌کردم به ابر |
|
عقل گفت این اصل باری ناممهد می‌رود |
|
| |
پیش دست او هنوز اندر دبیرستان جود |
|
بر زبان رعد او تکرار ابجد می‌رود |
|
| |
خاک پایش را ز غیرت آسمان بر سنگ زد |
|
تا به گاه چرخ موزون نامعدد می‌رود |
|
| |
گفت صراف قضا ای شیخ اگر ناقد منم |
|
در دیار ما تصرف فرق فرقد می‌رود |
|
| |
وصف می‌کردم سمندش را شبی با آسمان |
|
گفتم این رفتار بین کان آسمان قد می‌رود |
|
| |
گفت دی بر تیغ کوهی بود پویان گفتیی |
|
آفتابستی که سوی بعد ابعد می‌رود |
|
| |
ماه بشنید این سخن آسیب زد با منطقه |
|
گفت آیا تا حدیث نعل و مقود می‌رود |
|
| |
ای جوان دولت خداوندی که سوی خدمتت |
|
دولت من سروقد یاسمین خد می‌رود |
|
| |
جانم از یک ماهه پیوند تو عیشی یافتست |
|
کز کمالش طعنه در عیش مخلد می‌رود |
|
| |
ختم شد بر گوهر تو همچو مردی مردمی |
|
در تو این دعوی به صد برهان مکد می‌رود |
|
| |
دور نبود کین زمان در مجلس حکم قضا |
|
بر زبان چرخ و اختر لفظ اشهد می‌رود |
|
| |
نعت تو کی گنجد اندر بیت چندی مختصر |
|
راستی باید سخن در صد مجلد می‌رود |
|
| |
چشم بد دور از تو خود دورست کز بس باس تو |
|
فتنه اکنون همچو یاجوج از پس سد می‌رود |
|
| |
دانی از بهر تو با چشم بد گردون چه رفت |
|
آنچه آن با چشم افعی از زمرد می‌رود |
|
| |
تا عروس روزگار اندر شبستان سپهر |
|
در حریر ابیض و در شعر اسود می‌رود |
|
| |
وقف بادا بر جمال و جاه و عمرت روزگار |
|
زانکه در اوقاف احکام مبد می‌رود |
|
| |
حاجب بارت سپه‌داری که در میدان چرخ |
|
حزم را پیوسته با تیغ مهند می‌رود |
|
| |
ساقی بزمت سمن ساقی که بر قصر سپهر |
|
لهو را همواره با صرف مورد می‌رود |
|
