| | | | | | |
| |
حبذا کارنامه‌ی ارتنگ |
|
ای بهار از تو رشک برده به رنگ |
|
| |
صحنت از صحن خلد دارد عار |
|
سقفت از سقف چرخ دارد ننگ |
|
| |
داده رنگ ترا قضا ترکیب |
|
کدره نقش ترا قدر بی‌رنگ |
|
| |
صورت قندهار پیش تو زشت |
|
عرصه‌ی روزگار نزد تو تنگ |
|
| |
وحش و طیرت بصورت و بصفت |
|
همه همراز در شتاب و درنگ |
|
| |
تیر ترکانت فارغ از پرتاب |
|
تیغ گردانت ایمنست از زنگ |
|
| |
داعی زایران درت بصریر |
|
هم ز یک خطوه و ز یک فرسنگ |
|
| |
حاکی مطربان خمت به صدا |
|
هم در آن پرده و در آن آهنگ |
|
| |
لب ناییت می‌سراید نای |
|
دست چنگیت می‌نوازد چنگ |
|
| |
بوده بر یاد خواجه بی‌گه و گاه |
|
جام ساقیت پر شراب چو زنگ |
|
| |
مجد دین بوالحسن که فرهنگش |
|
خاک را فر دهد هوا را هنگ |
|
| |
آنکه عدلش در انتظام امور |
|
شکل پروین دهد به هفتو رنگ |
|
| |
وانکه سهمش در انتقام حسود |
|
ناف آهو کند چو کام نهنگ |
|
| |
تا بود پشت و روی کار جهان |
|
گه شکر در مزاج و گاه شرنگ |
|
| |
باد پیوسته از سرشک حسد |
|
روی بدخواه تو چو پشت پلنگ |
|
