انوری (قصاید)/تیر ستم فلک خدنگست
ظاهر
تیر ستم فلک خدنگست | شهد شره جهان شرنگست | |||||
گردون نخورد غمت که شوخست | گیتی نخرد دمت که شنگست | |||||
بر کشتی عمر تکیه کم کن | کاین نیل نشیمن نهنگست | |||||
در کوی هنر مباش کان کوی | اقطاع قدیم شالهنگست | |||||
منصب مطلب که هرکجا هست | هر خرواری همین دو تنگست | |||||
با جهل پناه کاندرین باغ | بر بید همیشه بادرنگست | |||||
بر گردن اختیار احرار | اکنون نه ردیست پالهنگست | |||||
در پنجهی موش خانهی من | زینست که ناخن پلنگست | |||||
تا چهرهی آرزو نبینم | بر آینهی امید زنگست | |||||
بویی نبرم همی ز شادی | باز این چه گلیم و آن چه رنگست | |||||
زیر قدمم همیشه گویی | کز زلزله خاک بیدرنگست | |||||
با من که زمین به آشتی نیست | زینست که آسمان به جنگست | |||||
من روبه و پوستین به گازر | وین گرسنه شرزه تیز چنگست | |||||
تا تیره شده است آبم از سر | اشکم به خلاف آن چو زنگست | |||||
پنهانگریم ز مردم چشم | زیرا که جهان نام و ننگست | |||||
گویند ز سنگ و هنگ دوری | دانی که نه جای سنگ و هنگست | |||||
در حنجرم از خروش مستور | صد نغمهی زیر نای و چنگست | |||||
ای صدر جهان مپرس کز چرخ | در موزهی بخت من چه سنگست | |||||
با دست شکسته پای جهدم | در جستن ناگزیر لنگست | |||||
دریاب مرا و زود دریاب | کین دست شکسته نیک تنگست | |||||
در زین مراد باد رخشت | تا رخش سپهر بسته تنگست |