انوری (قصاید)/تا ملک جهان را مدار باشد
ظاهر
تا ملک جهان را مدار باشد | فرمانده آن شهریار باشد | |||||
سلطان سلاطین که شیر چترش | در معرکه سلطان شکار باشد | |||||
آن خسرو خسرونشان که تختش | در مرتبه گردون عیار باشد | |||||
آن سایهی یزدان که تاج او را | از تابش خورشید عار باشد | |||||
آن شاه که در کان ز عشق نامش | زر در فزع انتظار باشد | |||||
وز خطبه چو تحمید او برآید | دین در طرب افتخار باشد | |||||
تختی که نه فرمان او فرازد | حاشا که پسر عم دار باشد | |||||
تاجی که نه انعام او فرستد | کی گوهر آن شاهوار باشد | |||||
با تیغ جهادش نمود کاری | ار جمجمهی ذوالخمار باشد | |||||
گردی که برانگیخت موکب او | بر عارض جوزا عذار باشد | |||||
نعلی که بیفکند مرکب او | در گوش فلک گوشوار باشد | |||||
در مجرفه فراش مجلسش را | مکنون جبال و بحار باشد | |||||
آری عرق ابر نوبهاری | در کام صدف خوشگوار باشد | |||||
لیکن چو به بازار چرخش آری | در دیدهی خورشید خوار باشد | |||||
شاها ز پی آنکه شاعران را | این واقعه گفتن شعار باشد | |||||
گفتم که حدیث عراق گویم | گر خود همه بیتی سه چار باشد | |||||
چون سلک معانی نظام دادم | زان تا سخنم آبدار باشد | |||||
الهام الهی چه گفت، گفتا | آنرا که خرد هیچ یار باشد | |||||
چون سایهی ما را مدیح گوید | با ذکر عراقش چه کار باشد | |||||
خسرو به سر تازیانه بخشد | چون ملک عراق ار هزار باشد | |||||
ای سایهی آن پادشا که ذاتش | آزاد ز عیب و عوار باشد | |||||
روزی که ز آسیب صف هیجا | صحرای فلک پر غبار باشد | |||||
وز زلزلهی حملهی سواران | اوتاد زمین بیقرار باشد | |||||
وز نوک سنان خضاب گشته | اطراف هوا لالهزار باشد | |||||
نکبای علم در سپهر پیچد | باران کمان بیبخار باشد | |||||
چون رایت منصور تو بجنبد | بس فتنه که در کارزار باشد | |||||
میدان سپهر از غریو انجم | پر ولولهی زینهار باشد | |||||
چون شعله کشد آتش سنانت | پروین ز حساب شرار باشد | |||||
چون سایهی رمحت کشیده گردد | بر منهزمان سایه بار باشد | |||||
چون لالهی تیغت شکفته گردد | در عالم نصرت بهار باشد | |||||
در دست تو گویی که خنجر تو | دردست علی ذوالفقار باشد | |||||
خون درجگر پردلان بجوشد | گر رستم و اسفندیار باشد | |||||
تا چشم زنی بر ممر سمتی | کاعلام ترا رهگذار باشد | |||||
از چشمهی شریان خصم بینی | دشتی که پر از جویبار باشد | |||||
جز رایت تو کسوتی که دارد | کش فتح و ظفر پود و تار باشد | |||||
الحق ظفر و فتح کم نیاید | آنرا که مدد کردگار باشد | |||||
تا دایهی تقدیر آسمان را | فرزند جهان در کنار باشد | |||||
ملکت چو جهان پایدار بادا | خود ملک چنان پایدار باشد | |||||
باقی به دوامی که امتدادش | چون عمر ابد بیکنار باشد | |||||
روشن به وزیری که مملکت را | از جد و پدر یادگار باشد | |||||
آن صاحب عادل که کار عدلش | در دولت و دین گیر و دار باشد | |||||
آن صدر که در بارگاه جاهش | تقدیر ز حجاب بار باشد | |||||
آن طاهر طاهرنسب که پاکی | از گوهر او مستعار باشد | |||||
طاهر نبود گوهری که نشوش | در پردهی پروردگار باشد؟ | |||||
صدرا ملکا صاحبا تو آنی | کت ملک به جان خواستار باشد | |||||
تدبیر تو چون کار ملک سازد | بر دست سلیمان سوار باشد | |||||
تمکین تو چون حکم شرع راند | بر دوش مسیحا غیارباشد | |||||
باد است به دست ستم ز عدلت | چونان که به دست چنار باشد | |||||
خونست دل فتنه از شکوهت | چونان که دل کفته نار باشد | |||||
عفوت ز پی جرم کس فرستد | نفس تو چنان بردبار باشد | |||||
حزمت به سر وهم راه داند | رای تو چنان هوشیار باشد | |||||
رازی که قضا رنگ آن نبیند | نزد تو چو روز آشکار باشد | |||||
گردون نپذیرد فساد و نقصان | تا قدر ترا یار غار باشد | |||||
خورشید کسوف فنا نبیند | تا قصر ترا پردهدار باشد | |||||
ملکی که درو عزم ضبط کردی | گر بارهی چرخش حصار باشد | |||||
در حال برو رکنها بجنبد | گر چون که قافش وقار باشد | |||||
دهلیز سراپردهی رفیعت | تا روی سوی آن دیار باشد | |||||
جنبان شده بینی به سوی حضرت | چون مورچه کاندر قطار باشد | |||||
گر سایر آن وحش و طیر گردد | ور ساکن آن مور و مار باشد | |||||
زان پس همه وقتی به بارگاهت | وفدی ز صغار و کبار باشد | |||||
دانی چه سخن در عراق مشنو | کان چشمه ازین مرغزار باشد | |||||
تقدیر چنان کن که روی عزمت | در مملکت قندهار باشد | |||||
عزم تو قضاییست مبرم آری | مسمار قضا استوار باشد | |||||
بیپشتی عزم تو در ممالک | پهلوی مصالح نزار باشد | |||||
هرچ آن تو کنی از امور دولت | بیشایبهی اضطرار باشد | |||||
کانجا که مرادت عنان بتابد | در بینی گردون مهار باشد | |||||
وانجا که قضا با تو عهد بندد | یزدان به وفا حقگزار باشد | |||||
هرچند چنان خوبتر که خصمت | از باد اجل خاکسار باشد | |||||
میشایدم از بهر غصه خوردن | گر مدت عمرش دوبار باشد | |||||
صدرا به جهان در دفین طبعم | کانرا نه همانا یسار باشد | |||||
کز میوهی تلفیق لفظ و معنی | پیوسته چو باغ به بار باشد | |||||
چون کلک تفکر به دست گیرد | بر دست عطارد نگار باشد | |||||
در دولت تو همچو دولت تو | هرسال جوانتر ز پار باشد | |||||
صاحبسخن روزگارم آری | مردی که چنین کامکار باشد | |||||
کاندر کنف خاک بارگاهی | کش چرخ برین در جوار باشد | |||||
در مدح وزیری که جان آصف | از غیرت او دلفکار باشد | |||||
عمری سخن عذب پخته راند | صاحب سخن روزگار باشد | |||||
تا زیر سپهر کبود کسوت | نیکی و بدی در شمار باشد | |||||
هر نیک و بدی کز سپهر زاید | چونان که بدان اعتبار باشد | |||||
امکان نزولش مباد بر کس | الا که ترا اختیار باشد | |||||
جز بر تو مدار جهان مبادا | تا ملک جهان را مدار باشد |