انوری (غزلیات)/هرکه چون من به کفرش ایمانست
ظاهر
هرکه چون من به کفرش ایمانست | از همه خلق او مسلمانست | |||||
روی ایمان ندیدهای به خدا | گر به ایمان خویشت ایمانست | |||||
ای پسر مذهب قلندر گیر | که درو دین و کفر یکسانست | |||||
خویشتن بر طریق ایشان بند | که طریقت طریق ایشانست | |||||
دست ازین توبه و صلاح بدار | کاندرین راه کافری آنست | |||||
راه تسلیم رو که عالم حکم | دام مرغان و مرغ بریانست | |||||
ملک تسلیم چون مسلم گشت | بهتر از ملک سلیمانست | |||||
مردم صومعه مسلمان نیست | گر همه بوذرست و سلمانست | |||||
ساقیا در ده آن میی که ازو | آفت عقل و راحت جانست | |||||
حاکی رنگ روی معشوقست | راوی بوی زلف جانانست | |||||
مجلس از بوی او سمنزارست | خانه با رنگ او گلستانست | |||||
از لطافت هوای رنگینست | وز صفا آفتاب تابانست | |||||
در قدح همچو عقل و جان در تن | آشکارست اگرچه پنهانست | |||||
توبهی خویش و آن من بشکن | کین نه توبه است زور و بهتانست | |||||
یک زمانم ز خویشتن برهان | کز وجودم ز خود پشیمانست | |||||
چند گویی که می نخواهم خورد | که ز دشمن دلم هراسانست | |||||
می خور و مست خسب و ایمن باش | مجلس خاص خاص سلطانست |