انوری (غزلیات)/بدان عزمم که دیگر ره به میخانه کمر بندم
ظاهر
بدان عزمم که دیگر ره به میخانه کمر بندم | دل اندر وصل و هجر آن بت بیدادگر بندم | |||||
به رندی سر برافرازم به باده رخ برافروزم | ره میخانه برگیرم در طامات بربندم | |||||
چو عریان مانم از هستی قباهای بقا دوزم | چو مفلس گردم از هستی کمرهای به زر بندم | |||||
گرم یار خراباتی به کیش خویش بفریبد | به زنارش که در ساعت چو او زنار دربندم | |||||
ز خیر و شر چو حاصل شد سر از گردون برآرد خود | من نادان چه معنی را دل اندر خیر و شر بندم | |||||
چو کس واقف نمیگردد همی بر سر کار او | همین بندم دل آخر به که در کار دگر بندم |