| | | | | | |
| |
باز دوش آن صنم باده‌فروش |
|
شهری از ولوله آورد به جوش |
|
| |
صبحدم بود که می‌شد به وثاق |
|
چون پرندوش نه بیهش نه به هوش |
|
| |
دست برکرده به شوخی از جیب |
|
چادر افکنده ز شنگی بر دوش |
|
| |
دامن از خواب کشان در نرگس |
|
دام دلها زده از مرزنگوش |
|
| |
لاله‌اش از آتش می پروین پاش |
|
زهره‌اش از باد سحر سنبل‌پوش |
|
| |
پیشکارش قدح باده به دست |
|
او یکی چنگ خوش اندر آغوش |
|
| |
راهوی کرده بعمدا پرده |
|
تا بود پرده درو پرده نیوش |
|
| |
طلع الصبح علی اسعد فال |
|
آن کش فتنه‌کش آفت‌کوش |
|
| |
بم سه تا در عمل آورده چنانک |
|
میر عالم نشنیدست به گوش |
|
| |
قول این صوت چنان مطرب او |
|
وای اگر شهر برآشفتی دوش |
|
| |
ای بسا شربت خون کز غم اوی |
|
دوش گشتست بر آوازش نوش |
|
| |
روستایی بچه‌ای شهر بسوخت |
|
کس در این فتنه نباشد خاموش |
|
| |
گر شبی دیگر از این جنس کند |
|
درگه میر خراسان و خروش |
|
