| | | | | | |
|
چون رفت به گوش هر کس این راز |
|
وز هر طرفی برآمد آواز |
|
|
کازاده جوانی از فلان کوی |
|
شد شیفتهی فلان پری روی |
|
|
در مکتب عشق شد غلامش |
|
خواند شب و روز لوح نامش |
|
|
مقصود وی آن بت یگانه است |
|
وان درس تعلمش بهانهاست |
|
|
زو هر چه شنید یاد گیرد |
|
تعلیم دگر به باد گیرد |
|
|
آموختنش، کجا بود هوش؟! |
|
کاموخته میکند فراموش |
|
|
زین قصه، بهر در سرایی |
|
میرفت نهفته ماجرایی |
|
|
تاگشت ز گفت و گوی اوباش |
|
بر مادر لیلی این خبر فاش |
|
|
ما در ز نهیب شرم اغیار |
|
بنشست به گوشهای دل افگار |
|
|
زان آتش ده زبانه ترسید |
|
وز سرزنش زمانه ترسید |
|
|
فرزند خجسته را نهانی |
|
بنشاند ز راه مهربانی |
|
|
گفت ای دل و دیدهی مرا نور |
|
از روی تو باد چشم بد دور |
|
|
دانی که جهان فریب ناکست |
|
آسودگیش غم و هلاکست |
|
|
هر کاسه که خوان دهر، دارد |
|
پنهان، به نواله، زهر دارد |
|
|
هر سرخ گلی که در بهاریست |
|
دل دامن او نهفته خاریست |
|
|
تو ساده مزاجی و تنگ دل |
|
وز نیک و بد زمانه غافل |
|
|
چون اهل زمانه را وفا نیست |
|
ز ایشان طلب وفا روا نیست |
|
|
هان تا نکنی عنان دل سست |
|
کافتاده خلاص کم توان جست |
|
|
القصه شنیدهام که جایی |
|
داری نظری به آشنایی |
|
|
ترسم که چو گردد این خبر فاش |
|
بد نام شوی میان اوباش |
|
|
آتش که به شاخ ارزن افتد |
|
زودار نکشی، به خرمن افتد |
|
|
با این تن پاک و گوهر پاک |
|
آلوده چرا شوی بهر خاک؟ |
|
|
جایی منشین که چو نهی پای |
|
تهمت زده خیزی، از چنان جای |
|
|
چون شهره شود عروس معصوم، |
|
پاکی و پلیدیاش چه معلوم؟ |
|
|
آن کس که مگس ز کاسه راند |
|
ناخوردن و خوردنش که داند؟ |
|
|
عشق ار چه بود به صدق و پاکی |
|
خالی نبود ز شرمناکی |
|
|
آوازه چو گشت در جهان عام |
|
صرفه نکند کسی به دشنام |
|
|
گردم نزنند کاردانان |
|
چون باز رهی ز بد گمانان؟ |
|
|
مادر به حدیث نیک خواهی |
|
لیلی به هلاک و سینه گاهی |
|
|
بر زانوی درد سر نهاده |
|
لب بسته و خون دل گشاده |
|
|
با سوختگان حدیث پرهیز |
|
روغن بود اندر آتش تیز |
|
|
بیمار ز هر چه داری اش باز |
|
لب را به همان خورش کند ساز |
|
|
مادر چو شناخت کاو اسیرست |
|
وان کن مکنش، نه جایگیرست |
|
|
تن زد ز نصیحتی که میگفت |
|
گفت آن خبر نهفته با جفت |
|
|
بشنید پدر چو حال فرزند |
|
گم شد ز خجالت و سرافگند |
|
|
فرمود که سرو نوبهاری |
|
در پرده چو گل شود حصاری |
|
|
از پرده برون سخن نراند |
|
خواند پس پرده هر چه خواند |
|
|
مه را به سرای بند کردند |
|
دیوار سرا بلند کردند |
|
|
او ماند به کنج حجره دلتنگ |
|
میدارد ز گریه خاک را رنگ |
|
|
هر ناله که عاشقانه میزد |
|
آتش ز لبش زبانه میزد |
|
|
شد خانه ز آه آتش اندود |
|
چون تربت مجرمان پر از دود |
|
|
صبری نه که دل به راه دارد |
|
واندیشه به دل نگاه دارد |
|
|
یاری نه که سینه را بکاود |
|
خونابهی دل برون تراود |
|
|
با زیستنی چنان که دانی |
|
میبود به مرگ و زندگانی |
|
|
هر چند که مادر از سر سوز |
|
میبود به نزد او شب و روز |
|
|
لیک آنکه ورا هوای یارست، |
|
با مادر و با پدر چه کارست!؟ |
|
|
نی خویش ز دوست باشد افزون |
|
کاین جان عزیز باشد، آن خون، |
|