| | | | | | |
|
چو در ار من رسید از جنبش تیز |
|
زره داران شیرین کرد پرهیز |
|
|
حکایت کرد کز بیداری بخت |
|
چو شب در خواب رفتم بر سر تخت |
|
|
چنان دیدم به خواب اندر که گوئی |
|
درامد گل رخی باصد نکوئی |
|
|
دو ساغر در دو دستش صاف و نایاب |
|
یکی پر شیر و دیگر پر ز جلاب |
|
|
سپردان ساغر جلاب پر جوش |
|
به من کاین نوشکن کردم سبک نوش |
|
|
جوانی بود دیگر هم نشینش |
|
سپرد آن ساغر دیگر به دستش |
|
|
جوان چو نشد به ساغر چاشنی گیر |
|
بیفتاد و شکست و و ریخت زان شیر |
|
|
کنون این خواب را تعبیر چبود |
|
بخواب اندر جلاب و شیر چبود |
|
|
بزرگ امید گفتش کز همه باب |
|
چو تو بیدار نتوان دید در خواب |
|
|
تو خوددانی که به زین خواب نبود |
|
به لذت شیر چون جلاب نبود |
|
|
چو آن جلاب شیرین کردی اشام |
|
ز شیرین عاقبت شیرین کنی کام |
|
|
وزان شیری که ماند آن مرد ناشاد |
|
به جوی شیر ماند تشنه فرهاد |
|
|
ور افتاد آن جوان را ساغر از چنگ |
|
درافتد کوهکن را تیشه بر سنگ |
|
|
ملک گفت آری اندر خواب تأثیر |
|
همان پیدا شود کاید به تعبیر |
|