| | | | | | |
|
چو بستان تازه گشت از باد نوروز |
|
جهان بستد بهار عالم افروز |
|
|
ز آسیب صبا در جلوه شد باغ |
|
به غارت داد بلبل خانه زاغ |
|
|
هوا کرد از گل آشوب خزان دور |
|
به مشکتر به دل شد گرد کافور |
|
|
عروس غنچه را نو شد عماری |
|
کمر بر بست گل در پرده داری |
|
|
بنفشه سر براورد از لب جوی |
|
زمین گشت از ریاحین عنبرین بوی |
|
|
نسیم صبح گاه از مشک بوئی |
|
هزاران نافه در برداشت گوئی |
|
|
حریر گل ورق در خون سرشته |
|
برات عیش بر ساقی نوشته |
|
|
ملک بر عزم صحرا با رگی جست |
|
به پشت باد سرو نازنین رست |
|
|
نخست از گشت کرد آهنگ نخجیر |
|
فرود آورد هر مرغی به یک تیر |
|
|
به گلزار آمد از نخجیرگه شاد |
|
بساط افگند زیر سرو شمشاد |
|
|
به می بنشست با خاصان درگاه |
|
برامد بانگ نوشا نوش بر ماه |
|
|
پیاپی گر چه می میکرد بر کار |
|
نمیرفت از سرش سودای دلدار |
|
|
شکیبا بود تا هشیاریی داشت |
|
کفایت را عنان از دست نگذاشت |
|
|
چو سرها گرم شد از بادهای چند |
|
زبان بگشاد با آزادهای چند |
|
|
که نوروز آمد و گلزار بشگفت |
|
صبا با گل پیام عاشقان گفت |
|
|
روان شد باد جام لاله بر دست |
|
خمار نرگس بیمار بشکست |
|
|
همه کس با حریفی باغ در باغ |
|
مرا در دل ز دوری داغ بر داغ |
|
|
همه شادند و جانم در عذابست |
|
که می بی روی خوبان زهر ناب است |
|
|
چو چندی زین سخنها گفت حالی |
|
دل از اندیشه لختی کرد خالی |
|
|
جنیبت جست و ز دل بار برداشت |
|
ره مشکوی آن دلدار برداشت |
|
|
روان گشت از شراب لعل سرخوش |
|
ولی از سوز سینه دل پر آتش |
|
|
چو آمد تا به قصر نازنین تنگ |
|
ز مغزش هوش رفت از سینه فرهنگ |
|
|
خبر بردند بر سر و گلندام |
|
که طوبی بر در فردوس زد گام |
|
|
به لرزید از هراس آن دستهی گل |
|
کزان سیلاب تندش بشکند پل |
|
|
شکوه ننگ و نام آواره گردد |
|
لباس عصمتش صد پاره گردد |
|
|
صواب آن دید رای هوشیارش |
|
که ندهد راه در ایوان بارش |
|
|
عمل داران درگه را به فرمود |
|
که بشتابند پیش آهنگ شه زود |
|
|
دویدند آن همه فرمان پذیران |
|
به استقبال شاه تخت گیران |
|
|
چو آمد بر در قصر دلارام |
|
کزان شیرین سخن شیرین کند کام |
|
|
دری بر بسته دید و میزبان دور |
|
مه اندر برج عصمت مانده مستور |
|
|
تعجب کرد و حیران ماند زان کار |
|
که نخل بارور چون گشت بی بار |
|
|
جهان شب شد به چشم نیم خوابش |
|
که ماند اندر پس کوه آفتابش |
|
|
به خواری بازگشتن خواست در حال |
|
که خواندش نازنین ز آواز خلخال |
|
|
ملک را کامد آن آواز در گوش |
|
به جان بی خبر باز آمدش هوش |
|
|
چو سر بر کرد سوی قصر والا |
|
زمین بوسیده ماه سرو بالا |
|
|
دمید از هر دو جانب صبح امید |
|
مقابل شد به دلگرمی دو خورشید |
|
|
پری روی از مژه می ریخت آبی |
|
به روی میهمان میزد گلابی |
|
|
به نظاره فروماندند تا دیر |
|
نمی گشت از تماشا چشمشان سیر |
|