| | | | | | |
|
هوای دلبر نو کرده در دل |
|
همی شد ده به ده منزل به منزل |
|
|
رها کرده همه ترتیب شاهان |
|
درامد بی سپاه اندر سپاهان |
|
|
بزرگ امید را در حال فرمود |
|
که ره گیرد به دکان شکر زود |
|
|
برد سلکی ز مروارید شب تاب |
|
به یک رشته درون صد قطرهی آب |
|
|
رساند تحفهی شه بر دلارام |
|
پس آن گاهش دهد پوشیده پیغام |
|
|
که آمد بهترین پادشاهان |
|
خریدار شکر سوی سپاهان |
|
|
شکر لب چون پیام شاه بشنید |
|
به گوش خویش نام شاه بشنید |
|
|
ز جا برخاست با صد بی قراری |
|
چو مه بنشست در شبگون عماری |
|
|
ز سودای کهن با رغبت نو |
|
روان شد سوی منزل گاه خسرو |
|
|
درامد نازنین و دید شه را |
|
به مژگان رفت خاک بارگه را |
|
|
تماشا کرد حسن با کمالش |
|
موافق دید با شیرین جمالش |
|
|
دمی باز آمد از پیشینه پیوند |
|
ز شیرین هم به شکر گشت خرسند |
|
|
نوای بار بد بر ماه میشد |
|
دل زهره زره بی راه میشد |
|
|
ظرافتهای شاپور از سر حال |
|
عطارد را ورق میکرد پامال |
|
|
شهنشه کایتی بود از ظرافت |
|
سخن را آب می داد از لطافت |
|
|
شکر خود نیشکر خایی دگر بود |
|
که سر تا پا ز شیرینی شکر بود |
|
|
دهانش را ده چشمش را روایت |
|
زبان خاموش و مژگان در حکایت |
|
|
ز رامشگر ستد چنگ خوش آواز |
|
روان دستی فرود آورد بر ساز |
|
|
برون برد از دل جوشان خلل را |
|
ز جوش دل برآورد این غزل را |
|