| | | | | | |
| |
حکایت فاش گشت اندر زمانه |
|
به گوش عالمی رفت این فسانه |
|
| |
چو اندر شهر گشت این داستان نو |
|
رسید آگاهی اندر گوش خسرو |
|
| |
که شیرین راز عشق سست بنیاد |
|
به دل شد رغبت خسرو به فرهاد |
|
| |
ندیمان هر چه بشنیدند از آن راز |
|
همه گفتند شهرا یک به یک باز |
|
| |
فتاد اندر دل شه خارخاری |
|
که دامان گلشن بگرفت خاری |
|
| |
بزرگ امید گفتش کانچه را یست |
|
منت گویم دگر به دان خدای است |
|
| |
روان کن نامه‌ای با یاد گاری |
|
عتاب و لطف را در وی شماری |
|
| |
جواب نامه را چون باز خوانیم |
|
مزاجش هر چه باشد بازدانیم |
|
| |
وزان پاسخ قیاس خویش گیریم |
|
بدان اندازه کاری پیش گیریم |
|
| |
ملک فرمود کاین معنی صواب است |
|
کلید هر سالی را جوابست |
|
| |
دبیر خاص را فرمود تا زود |
|
کند نوک قلم را عنبر آلود |
|
| |
به املای ملک مرد هنرسنج |
|
فشاند از کلک چوبین گوهرین گنج |
|
