| | | | | | |
|
جوابی با هزاران عذر چون قند |
|
گشاد و کرد شیرین را زبان بند |
|
|
که ای داروی چشمم خاک کویت |
|
دلم دیوانهی زنجیر مویت |
|
|
ز رخسار تو چشمم باد پر نور |
|
وزان رخسار زیبا چشم بد دور |
|
|
ترا کز آشنایی صد زیان بود |
|
اگر بیگانه گشتی جای آن بود |
|
|
منم کز استانت سر نتابم |
|
وگر تیغم زنی رخ بر نتابم |
|
|
همی کن هر چه خواهی در حضورم |
|
مکن بهر خدا از خویش دورم |
|
|
من و شبها و جان محنت اندود |
|
ز لرزانی تنی چون سائه دود |
|
|
در صبح امیدم بی کلید است |
|
که پایان شب غم ناپدید است |
|
|
همه روزم بهر سوئی دل و هوش |
|
مگر روزی ز نامت خوش کنم گوش |
|
|
همه شب چشم حسرت در ره باد |
|
مگر وقتی ز بویت دل کنم شاد |
|
|
ز تو چندین غمم در دل نهانی |
|
هنوزت دوست میدارم که جانی |
|
|
به زاری گویمت در ساز با من |
|
مباش از پرده سنگ انداز با من |
|
|
به خسرو گفت کای چشم مرا نور |
|
مباد از روی خوبت چشم من دور |
|
|
مرا کشتی و من از مهربانی |
|
گهت جان خوانم و گه زندگانی |
|
|
غمت در من چنان گشت آتش انگیز |
|
که خاکستر شدم زین آتش تیز |
|
|
هنوز اندر طریق عشق خامم |
|
که می باید هنوز از ننگ و نامم |
|
|
بسی کوشیدم اندر پرده پوشی |
|
که پوشم نالهها را در خموشی |
|
|
چه افتاده است نی نومیدم از خویش |
|
که بهر چون توئی سوزم دل ریش |
|
|
هنوز رخ چو برگ یاسمین است |
|
هنوزم سرو بالا نازنین است |
|
|
هنوزم گیسوان آشفته کارند |
|
هنوز اهوان مردم شکارند |
|
|
هنوز سیب سیمین نارسیداست |
|
هنوزم درج لولو بی کلید است |
|
|
هنوز ار لب سر خون ریز دارم |
|
هنوز از غمزه پیکان تیز دارم |
|
|
هنوز اندر سرم صد گونه ناز است |
|
هنوز افسانهی زلفم دراز است |
|
|
مرا عشقت چنین کردهاست بی زور |
|
که شیرینم به رویت با همه شور |
|
|
وگر نه من به حسن آن آفتابم |
|
که نتواند فلک دیدن به خوابم |
|
|
سر خود گیر کایندر پایگیر است |
|
که افسونت نه با ما جایگیر است |
|
|
بگفت این و کشید از دل یکی آه |
|
که آتش در گرفت اندر دل شاه |
|
|
چو خسرو پاسخ دل خواه نشنید |
|
به گوش خود ز شیرین آه نشنید |
|
|
فرود آمد ز چشمش سیل اندوه |
|
چو باران بهاری بر سر کوه |
|
|
کنیزی شد صنم را تنگ دل کرد |
|
که ابر از گریه دریا را خجل کرد |
|
|
شکر لب چون شنید این داستان را |
|
شکیبایی نماند آن دلستان را |
|
|
خرد را خواست با خود پای دارد |
|
به مستوری قدم بر جای دارد |
|
|
بسی کوشید جان مستندش |
|
نیامد بند بال سودمندش |
|
|
دل از عقل خیال اندیش برداشت |
|
حجاب نام و ننگ از پیش برداشت |
|
|
ز بی صبری دوید از پرده بیرون |
|
حیا را مقنع از سر کرده بیرون |
|
|
چو آمد پیش آن از ردهی خویش |
|
پشیمان از خود و از کردهی خویش |
|
|
به زاری پای شه بوسید غمناک |
|
چو آب چشم خود غلطید در خاک |
|
|
چو شه اندید دودش در سر افتاد |
|
ز پشت زین چو بیهوشان در افتاد |
|
|
فتاده هر دو تن تا دیر ماندند |
|
به دل تشنه بدیده سیر ماندند |
|
|
چو باز آمد ز صفرا هر دو را هوش |
|
صنم بر خاست با صد عذر چون نوش |
|
|
به خواهش دست زد در دامن شاه |
|
به قصرش برد و خالی کرد درگاه |
|
|
نماز شام بود و شمع در تاب |
|
که آن خورشید شد مهمان مهتاب |
|