امیر خسرو دهلوی (انتخاب از غزلیات)/گر چه بربود عقل و دین مرا
ظاهر
گر چه بربود عقل و دین مرا | بد مگویید نازنین مرا | |||||
گوشش از بار درد گران گشتست | نشنود نالهی حزین مرا | |||||
آخر ای باغبان یکی بنمای | به من آن سرو راستین مرا | |||||
دست در گل همی زنم لیکن | خار میگیرد آستین مرا |