امیر خسرو دهلوی (انتخاب از غزلیات)/آنانکه عاشقان ترا طعنه می‌زنند

by امیر خسرو دهلوی

	آنانکه عاشقان ترا طعنه می‌زنند			معذور دارشان که رخت را ندیده‌اند
	دست ازتو می‌نشویم و از غم تمام خلق			دست از من شکسته‌ی بی‌تاب شسته اند
	باز آی تا به بوسه فشانم به پای تو			کز عشق پای بوس تو جانم به لب رسید
	بالا کشید زلف و دلم کی به من رسد			کو را به بام برد و ز ته نردبان کشید
	من چون زیم که هیچ گه آن نوبهار حسن			بویی زبهر من به نسیم سحر نداد
	گفتم چگونه می کشی و زنده می‌کنی			از یک جواب کشت و جواب دگر نداد
	ای دیده آب خویش نگهدار بعد ازین			کاتش بده رسید و به خرمن نایستاد
	گویند منگرش مگر از فتنه جان بری			بسیار خواستم که دل من نایستاد
	چشمم که بود خانه‌ی خیل خیال تو			عمرت دراز باد که آن خانه آب برد