گرشاسپ‌نامه/شگفتی جزیره قالون و جنگ گرشاسب با سگسار

by اسدی توسی

	جزیری که مرزش نبد نیم پی			جز از سنگ و خار و گزستان و نی
	ز یک پهلوش بیشه آب کند			کلاتی درو بُرز کوهی بلند
	بپرسید ملاّح را نامجوی			که ایدر چه چیز از شگفتی ، بگوی
	چنین گفت دانا کز آن روی کوه			بسی لشکرند از یلان همگروه
	سپاهی که سگسار خوانندشان			دلیران پیکار دانند شان
	چو غولانشان چهره ، چون سگ دهن			بسان بزان موی پوشیده تن
	به دندان گراز و به دو گوش پیل			به رخ زرد و اندام همرنگ نیل
	گیاشان بود فرش و گستردنی			ز ماهی و از میوه شان خوردنی
	ازین کوه سنباده و زر برند			هم ارزیز و پولاد و گوهر برند
	هر آن کآید ایدر خریدارشان			ز مرجان بود وز شبه بارشان
	شبه هر چه مردست افسر کنند			ز مرجان زنان تاج و زیور کنند
	بود اسپشان در یکی مرغزار			ز هر رنگ افزونتر از ده هزار
	هر اسپی ز باد بزان تیزتر			ز موج دمان حمله انگیز تر
	چو روزی بود روز رزم و ستیز			همه زی فسیله شتابند تیز
	جدا هر یک اسپی چو ارغنده شیر			به خمّ کمند اندر آرند زیر
	سوار آورند اندر آورد و کین			نه بر تن سلیح و نه بر اسپ زین
	کمندی و تیغی به کف تافته			بُش بارگی چون عنان بافته
	سری حلقه در گرد بازو کمند			سری گرد اسپ و میان کرده بند
	گرفته ستونی ز ده رش فزون			دو شاخ آهنین در سر هر ستون
	بَرِ کوه در زخم هامون کنند			دل و چشم خور چشمه خون کنند
	به نیرو کنند از بُن آسان درخت			بدرّند از آوا دل سنگ سخت
	به دریا شتابان نهنگ آورند			به شمشیر با شیر جنگ آورند
	بسان گرازان بر اندام مرد			به دندان بدرّند درع نبرد
	ربایند مرد از بر زین چو دود			خورندش هم اندر زمان زنده زود
	بسی رزم کردی به پیروز بخت			نیامدت پیش این چنین رزم سخت
	بشد زآن دژم گرد لشکر پناه			هم آن جا به شب خیمه زد با سپاه
	چو خور بُرد در قبه آبنوس			پس پرده زرد مه را عروس
	شب از رشک زد قیرگون جامه چاک			ز بر عقد پیرایه بگسست پاک
	پدید آمد از بیشه وز تیغ کوه			از آن پیل گوشان گروها گروه
	ز کار سپه آگهی یافتند			به پیکار چون شیر بشتافتند
	بر اسپان بی زین به تیغ و کمند			خروشان چو تندر در ابر بلند
	به دست از درختان الماس شاخ			گرفتند ناورد دشت فراخ
	بر آمد یکی نابیوسان نبرد			که دریا همه خون شد دشت گرد
	هر ایرانیی تاختند از کمین			فکندند از ایشان یکی بر زمین
	شد از تف تیغ آب دریا بخار			رخ خور بخارید نیزه به خار
	ز خون آب در جوی چون باده گشت			به کُه کهربا لعل و بیجاده گشت
	چنان کوبش گرز و کوبال بود			که دام و دد از بانگ بی هال بود
	شده عمرها کوته و کین دراز			دَمِ اژدهای فلک مانده باز
	خدنگ از دل جنگیان کینه توز			تبر مغز کاف و ، سنان سینه دوز
	هوا چون شب و گرد چون دیو زشت			درو چو شهاب روان تیر و خشت
	زمانه بر الماس مرجان نشان			به مرجان در از بردن جان نشان
	ز جان سیر گردان و وز جنگ نه			روان راهش و چهره را رنگ نه
	ز چرح اختر از بیم بگریخته			شب از روز دست اندر آویخته
	پری بی هُش از بانگ و دیوانه دیو			زمین پر ز آوای و کُه با غریو
	به زنهار دهر و به افغان سپهر			به اندرز ماه و به فریاد مهر
	سپهدار بر کرد شولک ز جای			کشیده به کین تیغ کشور گشای
	ز هر سو که ناورد و پیکار کرد			که و دشت گفتی به پرگار کرد
	از آن پیل گوشان برآورد جوش			به هر گوشه زایشان سرافکند و گوش
	فرو کوفت بر میسره میمنه			صف قلب ببرید و زد بر بنه
	به نیزه همی دیده مه بدوخت			تف خنجرش پشت ماهی بسوخت
	از ایرانیان کس نبد دیده چیر			چُنان دیو چهران گرد دلیر
	نه از خشت و نز تیر غم داشتند			نه از گرز وز تیغ سرگاشتند
	چنان داشتند اسپ تازنده تیز			که گر حمله بردی به زخم از گریز
	زدندی و از دست هر گرد گیر			نه خشت اندر ایشان رسیدی نه تیر
	کرا بر ربودندی از پشت زین			به زخم کمند از کمان وز کمین
	یکی سرش کندی یکی دست و پای			بخوردندی از پیش صف هم به جای
	برینگونه کردند رزمی درشت			از ایرانیان چند خوردند و کشت
	سبک داد فرمان سپهبد که جنگ			مجویید کس جز به تیر خدنگ
	دلیران به تیر و کمان تاختند			همه نیزه و تیغ بنداختند
	جهان گشت پر ابر الماس ریز			شد از خاک و خون باد شنگرف بیز
	هوا تیره چون پود بر تار شد			بر آن دیو چهران جهان تار شد
	ز غم نعره شان بانگ و فریاد گشت			ز پیکان جگر کان پولاد گشت
	کس از خیل ایشان نبد مرد تیر			بماندند در زخم او خیره خیر
	همی هر کسی تیر از آنکس که خست			کشیدی چو ژوپین فکندی ز دست
	از آن روز یک نیمه بگذشته بود			کزیشان دو بهره فزون کشته بود
	بُد از مغزشان وز دل و استخوان			ددان را بر آن دشت هر جای خوان
	بر آن خوان کباب از جگرها به جوش			سرانشان برو کاسه و سفره گوش
	تو گفتی که ترگیست هر سو نگون			فراز سپرهای شنگرف گون
	گروهی به بیشه درون تاختند			دگر تن به دریا در انداختند
	سپه خار و خارا بهم بر زدند			همه بیشه را آتش اندر زدند
	سراسر همه بیشه چون برفروخت			هر آن کس که بُد زنده زیشان بسوخت
	بگشتند از آن پس کُه و مرغزار			حصاری بدیدند بر کوهسار