| | | | | | |
| |
دگر روز مهراج گردنفراز |
|
بسی کشتی آورد هر سو فراز |
|
| |
به ایرانیان داد کشتی چو شست |
|
دگر کشتی او با سپه بر نشست |
|
| |
ز کشتی شد آن آب ژرف از نهاد |
|
چو دشتی در آن کوه تازان ز باد |
|
| |
تو گفتی که کیمخت هامون چو نیل |
|
به حمله بدرّد همی زنده پیل |
|
| |
چو پیلی به میدان تک زودیاب |
|
ورا پیلبان با دو میدانش آب |
|
| |
تکش تیز و رفتنش بی دست و پای |
|
نه خوردنش کام و نه خفتنش رای |
|
| |
فزون خم خرطومش از سی کمند |
|
ز دندانش بر پشت ماهی گزند |
|
| |
به رفتن برآورده پر مرغ وار |
|
همی ره به سینه خزیده چو مار |
|
| |
گهی حلقه خرطومش اندر شکم |
|
گهی بسته با گاو و ماهی به هم |
|
| |
یکی دشتش از پیش سیماب رنگ |
|
سراسر چو پولاد بزدوده زنگ |
|
| |
زمینی بمانند گردان سپهر |
|
درو چون در آیینه دیدار چهر |
|
| |
بیابانی آشفته بی سنگ و خاک |
|
مغاکش گهی کوه و گه کُه مغاک |
|
| |
یکی دشت سیمین بی آتش به جوش |
|
گه آسوده از نعره گه با خروش |
|
| |
بدیدن چنان کابگینه درنگ |
|
ز شورش چو کوبند بر سنگ سنگ |
|
| |
دوان او در آن دشت و راه دراز |
|
گهی شیب تازنده گاهی فراز |
|
| |
گهی چون یکی خانه در ژرف غار |
|
گهی چون دژی از بر کوهسار |
|
