گرشاسپ‌نامه/برگشتن پسر بهو به زنگبار

by اسدی توسی

	ز صد مرد پنجه گرفته شدند			دگر کشته و زار و کفته شدند
	سرندیب شد زین شکن پرخروش			ز شیون به هر بر زنی خاست جوش
	ز خویشانش پور بهو هر که بود			ببرد و ز دریا گذر کرد زود
	ز هر سو چو بر وی جهان تنگ شد			به زنهار نزد شه زنگ شد
	دو میزر بود جامه زنگیان			یکی گرد گوش و دگر بر میان
	ندارند اسپ اندر آن بوم هیچ			نه کس داند اندر سواری پسیچ
	بود سازشان تیغ کین روز جنگ			دگر استخوان ماهی و تیر و سنگ
	چو باشد شهی یا مهی ارجمند			نشانند از افراز تختی بلند
	مر آن تخت را چار تن ساخته			پرندش همی بر سر افراخته
	بود نیز نو مطرفی شاهوار			ببسته ز دو سو به چوب استوار
	نشستنگه ناز دانند و کام			بدان بومش اندول خوانند نام
	کرا شاه خواهد به زنهار خویش			نشان باشدش مهر و سربند پیش
	فروهشته باشد به رخ روی بند			نبیندش کس جز مهی ارجمند
	ز پور بهو چون شنید آگهی			فرستاد سربند و مهر شهی
	همان تخت فرمود تا تاختند			همه ره نثارش گهر ساختند
	چو آمد برش تنگ برخاست زود			فراوان بپرسید و گرمی نمود
	نشاند و نوازیدش و داد جاه			همی بود از آنگونه نزدیک شاه
	مرورا سپهدار و داماد گشت			نشست ایمن از اندُه ، آزاد گشت
	سپاهش هم از زنگیان هر کسی			زن آورد و پیوندشان شد بسی
	چو گرشاسب و مهراج از جای جنگ			رسیدند نزد سرندیب تنگ
	به شهر از مهان هر که بُد سرفراز			همه هدیه و نزل کردند ساز
	به ره پیش مهراج باز آمدند			به پوزش همه لابه ساز آمدند
	که گر شد بهو دشمن شهریار			ز ما کس نبد با وی از شهر یار
	ز بهر تواش بنده بودیم و دوست			کنون ما که ایم ار گنه کار اوست
	به جای گنهکار بر بی گناه			چو خشم آوری نیست آیین و راه
	و گر نزد شه ما گنه کرده ایم			سر اینک بَرِ تیغش آورده ایم
	اگر سر بُرد ور ببخشد رواست			پسندیده ایم آنچه او را هواست
	ز گرشاسب درخواست مهراج شاه			که این رای را هم تو بین روی و راه
	به پاداش کژّی و از راه راست			بدین کشور امروز فرمان تراست
	سپهبد گناهی کجا بودشان			ببخشید و از دل ببخشودشان
	دگر دادشان از هر امّید بهر			وز آنجا کشیدند لشکر به شهر
	بسی یافت مهراج هر گونه چیز			ز گنج بهو و آن لشکرش نیز
	نهان کرده ها بر کشید از مغاک			به گرشاسب و ایرانیان داد پاک