چند دوبیتی از فایز دشتی
چند دوبیتی از فایز دشتی، شاعری از جنوب ایران:
..........................
- خداوندا دلــــم از دین بــری شد
- اسیر دام زلف آن پــــــــری شد
- پری دید و پریشــــان گشت فایـز
- پری را هرکه دید از دین بری شد
..........
- دلم را جز تو کس دلبر نباشد
- به جز شور توام در سر نباشد
- دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ
- که تا جـای کس دیــــگر نباشد
.........
- دل آرامی که پــا بر دل گذارد
- ستم باشد که پا بر گِل گذارد
- تمنـــــــایی که دارد یار فـــــایز
- قدم بر چشم ما مشکل گذارد
.........
- سحر شبنم چو بر گیسویش افتـــــــــاد
- در عالم شورشـــی از بویش افتــــــــاد
- خوش آن ساعت که فایز همچو گیسوش
- پریشـــــــان‌وار بر پهلویش افتــــــــــاد
...................
- نه هر چشمی ز جسمی می‌برد جان
- نه هر زلفی دلی سازد پریشان
- نه هر دلبر ز فایز می‌برد دل
- رموز دلبری سری است پنهان
................
- بگو با دلبــــــــــر ترسایــــــی امشــــب
- چه می‌شد گر که بی ترس آیی امشب
- لبان خشــــــک فایــــــــــز را ز رحمـــت
- بر آن لعل لب تر... سایـــــــی امشب
........
- ز ما آن چشــــم و ابرو مـــــی برد دل
- لب و دندان و گیســــو مـــــی برد دل
- بت فایـــــــز ز وضع و طـــــرز رفتـــــــار
- نه من دل داده‌ام او مـــــــی برد دل
........
- پس از مرگم نخواهم های هایـــــی
- نه فـــــریاد و فغـــــــان و نــه نوایــــــی
- بگویی گشــــــته فایز کشـــتهٔ دل
- ندارد کشـــــتهٔ دل خون بهـــــــــایی
........
- مرا تن زورق است و ناخــــــدا دل
- در این کشور بوَد فــــــرمــانروا دل
- برد فایـــــــز به منزل یا کنـــد غرق
- نمی‌دانــــم برد ما را کجـــــــا دل؟
........
- مزن شانه به زلف پرشــکن را
- مپوش از سنبل تر یاســمن را
- دل فایز وطن دارد در آن زلف
- مکن دور از وطن اهل وطن را
.......
- عجب دارم از آن زلف چلیپا
- که دارد صد هزاران دل در آنجا
- بت فایز مزن شانه بر آن زلف
- مکن ویرانه خود آن آشـیان‌ها
.......
- بهار آمد گلستان شد مطــــرا
- شدند از نو بلابل مست و شیــدا
- جوانی کاش فایــز بد چو گلشن
- که هرساله شدی سرسبز و خضـرا
........
- بتا آهسته تر بردار پــــا را
- از این دام بلا بردار مـــا را
- سراغ نیمه جان داری ز فایز
- بیا بستان سر منت خدا را
........
- اگر خواهی بسوزانی جهان را
- رخی بنما بیفشان گیسوان را
- بت فایز اشارت کن به ابروت
- بکش تیغ و بکش پیر و جوان را
.........
- به رخ جا داده‌ای زلف سیه را
- بکام عقرب افکندی تو مه را
- که دیده عقرب جراره فایــز
- زند پهلو به ماه چهـارده را
.........
- بدست آن بت طاووس زیبــا
- میان عاشقان شد فتنه برپا
- دل فایز همیشه در هراس است
- که ما کشته شویم و یار رسوا
..........
- به زیر پرده آن روی دل آرا
- بود چون شمع در فانوس پیدا
- دل فایز چو پروانه به دورش
- مدامش سوختن باشد تمنـا
.........
- بگو آن قاصد نیکولقــا را
- ببر بر دوستان پیغام مـا را
- همان ساعت که دیدی یار فایز
- بخاطر آوری این بینوا را
..........
- تنت همچو بلور و رخ بود گل
- بیاض گردنت نسرین و سنبــــل
- کمند گیسوان دلدار فایــــز
- به هم پیچیده چون خط ترســل
.........
- بتا مهر تو جا بنمـــوده بر دل
- دلم در چین زلفت کرده منـــزل
- به دریای غمت غرق است فایز
- ندانم کی رسد کشتی به ساحـل
.........
- قسم بر سوره و الشمس و و اللیل
- به غیر از تو ندارم با کسی میــل
- کلام الله باشد خصم فایـــــز
- اگر نامحرمی بر تو کند سیـــــل
........
- دو گیسوی تو جانا لیله القـــدر
- بیاض گردن تو مطلع الفجـــــــر
- ملائک تهنیت گویند فایـــــز
- «شب وصلت ز الف شهر بهتـــــــر»
..........
- به گردن هشته‌ای زلف چو زنجیر
- گنه من دارم این گردن چه تقصیر
- به گردن زلف چون زنجیر بـــردار
- مکن فایز ز جان و زندگی سیـــــر
..........
- بت نامهربان یــــار ستمگــــر
- جفا جو سنگدل بیرحم کافــــر
- بیا از کشتن فایز بپرهیـــــــز
- بیندیش از حساب روز محشـــر
.........
- مسلسل حلقه حلقه زلف دلبــر
- دو گیسویش فتاده همچو عنبــر
- دل فایز فشرده تـــــــار زلفش
- چو رستم در نبرد هفت لشـــــکر
.........
- به دل گفتم مرو در کوی دلبــر
- ره خود گیر از این سودا تو بگـــذر
- دل فایز مگر تو پور زالـــــــــی
- که داری تاب جنگ هفت لشـــکر
..........
- قدت طوبا لبت کوثر رخت حور
- از این حسن خدایی چشم بــد دور
- بت فایز زخوبی بی نیــــاز است:
- بود سر تا قدم نور علی نــــــــــور
منابع
[ویرایش]- دیوان فایز دشتی. (بخشی از آن تایپ‌شده در اینجا.)
- شروه دشتی، موال دشتی
- https://ganjoor.net/fayez/ فایز دشتی، گنجور