پرچم/سال یکم/شمارهٔ یکم/یادی از شادروان ناصر روایی

یادی از شادروان ناصر روایی

در روزهایی که پرچم بیرون نمی‌آمد از خلخال آگاهی رسید که شادروان ناصر روایی بدرود زندگی گفته است. این نیکمرد عربی را میدانست و فارسی را بسیار نیک می‌نوشت و از تاریخ و دیگر مانند آن بهره‌مند می‌بود. ولی ما نیکیهای گرانبهاتر از اینها از وی دیدیم و آن اینکه بشعر دلبستگی بسیار میداشت و خود شاعر می‌بود. با اینحال چون ما در پیمان بخرده‌گیری از شعر پرداختیم او نه تنها همچون دیگران رنجیدگی ننمود با نوشته‌های پاکدلانه خود بیاری پرداخت. چنانکه در روزهای آخر زندگانی خود هم یک گفتاری فرستاده که ما در این شماره بچاپ میرسانیم. نیز یک گفتاری در همین زمینه بیکی از روزنامه‌های تبریز فرستاده بود که بچاپ رسیده و ما اگر جا داشتیم در یکی از شماره‌های آینده آنرا خواهیم آورد.

شادروان ناصر روایی درباره دین نیز همین پاکدلی را نشان داد. زیرا با آنکه همچون دیگران گرفتار پندارهای گوناگون کیشی می‌بوده در این زمینه نیز با گفته‌های پیمان همداستانی نمود و همانا با یک دین پاکی از جهان رفت.