هاتف اصفهانی (گزیده‌ی اشعار رشحه)/جفا و جور تو عمری بدین امید کشیدم

by هاتف اصفهانی

	جفا و جور تو عمری بدین امید کشیدم			که بینم از تو وفایی گذشت عمر و ندیدم
	سزای آن که تو را برگزیدم از همه عالم			ملامت همه عالم ببین چگونه شنیدم
	اگرچه سست بود عهد نیکوان اما			به سست عهدیت ای مه ندیدم و نشنیدم
	دلم شکستی و عهد تو سنگدل نشکستم			ز من بریدی و مهر از تو بی‌وفا نبریدم
	زدی به تیغ جفایم فغان که نیست گناهی			جز اینکه بار جفایت به دوش خویش کشیدم
	تهی نگشت ز زهر غم تو ساغر عیشم			از آن زمان که شراب محبت تو چشیدم
	کنون ز ریزش ابر عطاش رشحه چه حاصل			چنین که برق غمش سوخت کشتزار امیدم
	ز جام عشق چو بیخود شدم چه جای شرابم			ز مدح شاه چو سر خوش شدم چه جای نبیدم
	ضیاء السلطنه خاتون روزگار که گوید			سپهر بر درش از بهر سجده باز خمیدم