| | | | | | |
| |
صد هزار افسوس کز بی‌مهری گردون نهاد |
|
آفتاب عمر یوسف میرزا رو در زوال |
|
| |
ماه اوج عزت از دور سپهر بی‌درنگ |
|
ناگه از اوج شرف رو کرد در برج و بال |
|
| |
شد نهان در تیره خاک آن قیمتی گوهر که بود |
|
درة التاج سیادت قرة العین کمال |
|
| |
طعمه‌ی گرگ اجل شد یوسف رویش چو بدر |
|
وز غمش شد پشت یعقوب فلک خم چون هلال |
|
| |
مرغ روح لامکان سیرش ازین تنگ آشیان |
|
پر فشان سوی گلستان جنان بگشود بال |
|
| |
بود از رخسار و قامت غیرت گل رشک سرو |
|
حیف از آن نورسته گل افسوس از آن نازک نهال |
|
| |
شد گلی ناچیده در باغ جنان و ماتمش |
|
بیخت بر فرق جهان خاک غم و گرد ملال |
|
| |
چون به شوق گلشن خلد برین زین مرحله |
|
خیمه‌ی اجلال بیرون زد به عزم ارتحال |
|
| |
عقل با هاتف پی تاریخ سال رحلتش |
|
گفت بیرون از جهان شد یوسف مصر جلال |
|
