هاتف اصفهانی (ماده تاریخها)/به تایید دارای گردون سپهر
ظاهر
به تایید دارای گردون سپهر | که لطفش بود آب این سبز کشت | |||||
شد از حاجی آقا محمد جهان | خصوص اصفهان رشک باغ بهشت | |||||
در آنجا ز سعیش که مشکور باد | شد آباد هم مسجد و هم کنشت | |||||
برافراخت بنیان افعال نیک | برانداخت بنیان اعمال زشت | |||||
در آن شهر دلکش یکی باغ ساخت | که مشک و عبیرش بود خاک و خشت | |||||
گل عشرتآمیز آن روضه را | تو گوئی که از آب حیوان سرشت | |||||
ز گیسوی عنبرفشان حورعین | پی استوای زمین رشته رشت | |||||
خزانش فرحبخش چون نوبهار | دیش جانفزا همچو اردیبهشت | |||||
از آن دلگشا نام کردش خرد | که در دل تماشای آن غم نهشت | |||||
چو آن باغ فردوس مانند را | نهادند بنیاد هاتف نوشت | |||||
به شوق از پی سال تاریخ آن | که دایم بود دلگشا چون بهشت |