من مست و تو دیوانه

by مولوی

	من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه			من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
	در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم			هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه
	جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی			جان را چه خوشی باشد بی صحبت جانانه
	هر گوشه یکی مستی دستی زده بر دستی			وان ساقی سرهستی با ساغر شاهانه
	ای لولی بربط زن تو مست‌تری یا من			ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه
	از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد			در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه
	رخ تو گر چه که خوب است قفس جان تو چوب است			برم از من که بسوزی که زبانه‌ست زبانم
	چون کشتی بی‌لنگر کژ می‌شد و مژ می‌شد			وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه
	نه می خام ستانم نه ز کس وام ستانم			نه دم و دام ستانم هله ای بخت جوانم
	گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت			گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه
	گفتم ز کجایی تو؟ تسخر زد و گفت ای جان			نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه
	نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل			نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه
	من بی‌دل و دستارم در خانه‌ی خمارم			یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه
	تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می			زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه
	در حلقه‌ی لنگانی می‌باید لنگیدن			این پند ننوشیدی از خواجه‌ی علیانه
	سرمست چنان رویی کی کم بود از چوبی			برداشت فغان آخر از استن حنانه
	شمس‌الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی			اکنون که درافکندی صد فتنه‌ی فتانه