منوچهری (مسمطات)/سبحان‌الله جهان نبینی چون شد

by منوچهری

	سبحان‌الله جهان نبینی چون شد			دیگرگون باغ و راغ دیگرگون شد
	شمشاد به توی زلفک خاتون شد			گلنار به رنگ توزی و پرنون شد
	از سبزه زمین بساط بوقلمون شد			وز میغ هوا به صورت پشت پلنگ
	در باغ کنون حریرپوشان بینی			برکوه صف گهرفروشان بینی
	شبگیر کلنگ را خروشان بینی			دلها ز نوای مرغ جوشان بینی
	برروی هوا گلیم گوشان بینی			دردست عبیر و نافه‌ی مشک به تنگ
	هنگام سحر ابر زند کوس همی			با باد صبا بید کند کوس همی
	بر لاله کند سرخ گل افسوس همی			نرگس گل را دست، دهد بوس همی
	دراج کشد شیشم و قالوس همی			بی‌پرده‌ی طنبور و بی‌رشته‌ی چنگ
	هر طوطیکی سبز قبایی دارد			هر طاووسی دراز پایی دارد
	هر فاخته‌ای ساخته نایی دارد			هربلبلکی زیر و ستایی دارد
	تیهو به دهن شاخ گیایی دارد			و آهو به دهن درون گل رنگ به رنگ
	بلبل به غزل طیره کند اعشی را			صلصل به نوا سخره کند لیلی را
	گلبن به گهر خیره کند کسری را			موسیجه همی بانگ کند موسی را
	قمری به مژه درون کند شعری را			هدهد به سراندرون زند تیر خدنگ
	هر روز درخت با حریری دگرست			وز باد سوی باده سفیری دگرست
	هر روز کلنگ با نفیری دگرست			مسکین ورشان بابم وزیری دگرست
	هرروز سحاب را مسیری دگرست			هرروز نبات را دگر زینت و رنگ
	هر زرد گلی به کف چراغی دارد			هر آهوکی چرا به راغی دارد
	هرباز به زیر چنگ ماغی دارد			هر سرخ گل از بید جناغی دارد
	هر قمریکی قصد به باغی دارد			هر لاله گرفته لاله‌ای در برتنگ
	در باغ به نوروز درمریزانست			بر نارونان لحن دل‌انگیزانست
	باد سحری سپیده‌دم خیزانست			با میغ سیه به کشتی آویزانست
	وان میغ سیه ز چشم خون‌ریزانست			تا باد مگر ز میغ بردارد چنگ
	بر دل دارد لاله یکی داغ سیاه			دارد سمن اندر زنخش سیمین چاه
	بر فرق سر نرگس از زر کلاه			بر فرق سر چکاوه یک مشت گیاه
	گلنار چو مریخ و گل زرد چوماه			شمشاد چو زنگار و می لعل چو زنگ
	لاله مشکین دل و عقیقین طرف است			چون آتش اندر او فتاد به خف است
	گل با دوهزار کبر و ناز و صلف است			زیرا که چو معشوقه‌ی خواجه خلف است
	آن خواجه که با هزار بر و لطف است			حلمش به شتاب نه، نه جودش به درنگ
	روح رسا ابوربیع بن ربیع			او سخت بدیع و کار او سخت بدیع
	چون او به جهان در، نه شریف و نه وضیع			زیرا که شریفست و لطیفست و منیع
	گر بنده جریرست و حبیب‌ست و صریع			در راه ثنا گفتن او گردد لنگ
	والا منشی که پشت او هست اله			برشاه جهان عزیز و بر حاجب شاه
	مر حاجب شاه و شاه را نیکوخواه			زین صاحب عز آمده، زان صاحب جاه
	برده سبق از همه بزرگان سپاه			پاک از همه عیب و عار و دور از همه ننگ
	همواره شهنشاه جهان خرم باد			در خانه‌ی بدسگال او ماتم باد
	فرمانش رونده در همه عالم باد			بدخواه ورا دم زدن اندر دم باد
	احباب ورا سعادت بی‌غم باد			تا شاد زیند و باده گیرند به چنگ