مسعود سعد سلمان (قصاید)/چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند

by مسعود سعد سلمان

	چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند			همه خزانه‌ی اسرار من خراب کنند
	نقاب شرم چو لاله ز روی بردارند			چو ماه و مهر سر و روی در نقاب کنند
	رخم ز چشمم هم چهره‌ی تذرو شود			چو تیره شب را هم‌گونه‌ی غراب کنند
	تنم به تیغ قضا طعمه‌ی هزبر نهند			دلم به تیر عنا مسته‌ی عقاب کنند
	گل مورد گشته است چشم من ز سهر			ز آتش دلم از گل همی گلاب کنند
	به اشک، چشمم چون فانه کور میخ کشند			چو غنچه هیچم باشد که سیر خواب کنند؟
	ز صبر و خواب چه بهره بود مرا که مرا			به درد و رنج، دل و مغز خون و آب کنند
	من آن غریبم و بیکس که تا به روز سپید			ستارگان ز برای من اضطراب کنند
	بنالم ایرا بر من فلک همی کند آنک			به زخم زخمه بر ابریشم رباب کنند
	ز بس که بر من باران غم زنند مرا			سرشک دیده صدف‌وار در ناب کنند
	گر آنچه هست بر این تن نهند بر دریا			به رنج در به دهان صدف لعاب کنند
	یک آفتم را هر روز صد طریق نهند			یک اندهم را هر شب هزار باب کنند
	تن مرا ز بلا آتشی برافروزند			دلم برآرند از بر، بر او کباب کنند
	ز درد وصلت یاران من آن کنم به جزع			که جان پیران بر فرقت شباب کنند
	همی گذارم هر شب چنان کسی کو را			ز بهر روز به شب وعده‌ی عقاب کنند
	روان شوند به تک بچگان دیده‌ی من			که زیر زانوی من خاک را خلاب کنند
	طناب، تافته باشد بدان امید که باز			ز صبح خیمه‌ی شب را مگر طناب کنند
	بر این حصار ز دیوانگی چنان شده‌ام			که اختران همه دیوم همی خطاب کنند
	چو من به صورت دیوان شدم چرا جوشم			چو هر زمانم هم حمله‌ی شهاب کنند
	اگر بساط زمین مفرشم کنند سزد			چو سایبان من از پرده‌ی سحاب کنند
	به گردم اندر چندان حوادث آمد جمع			که از حوادث دیگر مرا حجاب کنند
	چرا سال کنم خلق را که در هر حال			جواب من همه ناکردن جواب کنند
	شگفت نیست که بر من همی شراب خورند			چو خون دیده لبم را همی شراب کنند
	به طبع طبعم چون نقره تابدار شده است			که هر زمانش در بوته تیزتاب کنند
	روا بود که ز من دشمنان بیندیشند			حذر ز آتش‌تر بهر التهاب کنند
	سزای جنگند این‌ها که آشتی کردند			نگر که اکنون با من همی عتاب کنند
	خطا شمارند ار چند من خطا نکنم			صواب گیرند ار چند ناصواب کنند
	چگونه روزی دارم نکو نگر که مرا			همی ز آتش سوزنده آفتاب کنند
	سپید مویم بر سر بدیده‌اند مگر			از آن به دود سیاهش همی خضاب کنند
	چگونه باشد حالم چو هست راحت من			بدانچه دوزخیان را بدان عذاب کنند
	اگر به دست خسانم چه شد نه شیران را			پس از گرفتن هم خانه با کلاب کنند؟
	مرا درنگ نماندست از درنگ بلا			به کشتنم ز چه معنی چنین شتاب کنند
	چو هیچ دعوت من در جهان نمی‌شنوند			امید تا کی دارم که مستجاب کنند
	به کارکرد مرا با زمانه دفترهاست			چه فضل‌ها بودم گر بحق حساب کنند