| | | | | | |
| |
شد مشک شب چو عنبر اشهب |
|
شد در شبه عقیق مرکب |
|
| |
زان بیم کافتاب زند تیغ |
|
لرزان شده به گردون کوکب |
|
| |
ما را به صبح مژده همی داد |
|
آن راست گو خروس مجرب |
|
| |
می‌زد دو بال خود را برهم |
|
از چیست آن؟ ندانم یارب |
|
| |
هست از نشاط آمدن روز |
|
یا از تاسف شدن شب؟ |
|
| |
ای ماهروی سلسله زلفین |
|
و ای نوش لب سیمین غبغب |
|
| |
پیش من آر باده از آن روی |
|
نزد من آر بوی از آن لب |
|
| |
دل را نکرد باید معذور |
|
تن را نداشت باید متعب |
|
| |
در دولت و سعادت صاحب |
|
که آداب از او شده است مهذب |
|
| |
منصور بن سعید بن احمد |
|
کش بنده‌اند حران اغلب |
|
| |
آن کو عمید رفت ز خانه |
|
و آن کو ادیب رفت به مکتب |
|
| |
در فضل بی‌نظیر و نه مغرور |
|
در اصل بی‌قرین و نه معجب |
|
| |
از رای اوست چشمه‌ی خورشید |
|
وز خلق اوست عنبر اشهب |
|
| |
نزدیک کردگار، مکرم |
|
در پیش شهریار، مقرب |
|
| |
در هر زبان به دانش ممدوح |
|
در هر دلی به جود محبب |
|
| |
ای در اصول فضل مقدم |
|
و ای در فنون علم مدرب |
|
| |
تقصیر اگر فتاد به خدمت |
|
من بنده را مدار معاتب |
|
| |
که آمد همی رهی را یک چند |
|
دور از جمال ملجس تو تب |
|
| |
تا بر زمین بروید نسرین |
|
تا بر فلک برآید عقرب |
|
| |
جاه تو باد میمون طالع |
|
جان تو باد عالی مرقب |
|
| |
در مجلست ز نزهت، مفرش |
|
بر آخورت ز دولت، مرکب |
|
