| | | | | | |
| |
روزگاری است سخت بی‌بنیاد |
|
کس گرفتار روزگار مباد |
|
| |
شیر بینم شده متابع رنگ |
|
باز بینم شده مطاوع خاد |
|
| |
نه بجز سوسن ایچ آزادست |
|
نه بجز ابرهست یک تن راد |
|
| |
نه نگفتم نکو معاذالله |
|
این سخن را قوی نیامد لاد |
|
| |
مهترانند مفضل و هر یک |
|
اندر افضال جاودانه زیاد |
|
| |
نیست گیتی بجز شگفتی و نیز |
|
کار من بین که چون شگفت افتاد |
|
| |
صد در افزون زدم به دست هنر |
|
که به من بر فلک یکی نگشاد |
|
| |
در زمان گردد آتش و انگشت |
|
گر بگیرم به کف گل و شمشاد |
|
| |
بار انده مرا شکست آری |
|
بشکند چون دوتا کنی پولاد |
|
| |
نشنود دل اگر بوم خاموش |
|
نکند سود اگر کنم فریاد |
|
| |
گرچه اسلاف من بزرگانند |
|
هر یک اندر همه هنر استاد، |
|
| |
نسبت از خویشتن کنم چو گهر |
|
نه چو خاکسترم کز آتش زاد |
|
| |
چون بد و نیک زود می‌گذرد |
|
این چو آب آن یکی دگر چون باد |
|
| |
نز بد او به دل شوم غمگین |
|
نه ز نیکش به طبع گردم شاد |
|
| |
این جهان پایدار نیست از آن |
|
که بر آبش نهاده شد بنیاد |
|
