لاهوتی (غزلیات)/لب‌های خاموش

by ابوالقاسم لاهوتی

	طبیب، رنگ مرا خوب دید و هیچ نگفت،			گرفت نبضم و آهی کشید و هیچ نگفت.
	شنید دختر ایران خبر ز آزادی،			عرق ز هر سر مویش چکید و هیچ نگفت.
	به پیر میکده رمزی ز رادیو گفتم،			درون خرقه به حیرت خزید و هیچ نگفت.
	به ناله مرد فقیری، میان کوچه ز جوع،			توانگری همه را می شنید و هیچ نگفت.
	ز خوابگاه غنی دید عکسی آهنگر،			به فکر غرق شد و دم دمید و هیچ نگفت.
	ز من مبارزهٔ صنف، کارگر چو شنید،			سیاه شد، لب خود را گزید و هیچ نگفت.
	ز رنج کارگران خواجه را خبر کردم،			پیالهٔ می خود سر کشید و هیچ نگفت.
	به پیش شیخ گشودم کتاب لاهوتی،			برهنه پا سوی مسجد دوید و هیچ نگفت.

مسکو، سپتامبر ۱۹۲۳