لاهوتی (غزلیات)/فقط جانانه می‌داند

by ابوالقاسم لاهوتی

	فقط سوز دلم را در جهان پروانه می داند؛			غمم را، بلبلی کاواره شد از لانه می داند.
	نگریم چون ز غیرت، غیر می سوزد به حال من،			ننالم چون ز غم، یارم مرا بیگانه می داند.
	به امیدی نشستم شکوهٔ خود را به دل گفتم،			همی خندد به من، این هم مرا دیوانه می داند.
	به جان او، که دردش را هم، از جان دوست تر دارم؛			ولی می میرم از این غم، که داند یا نمی داند؟
	نمی داند کسی کاندر سر زلفش چه خون ها شد؛			ولیکن، موبه مو، این داستان را شانه می داند.
	نصیحتگر، چه می پرسی علاج جان بیمارم؟			اصول این طبابت را، فقط جانانه می داند.

استانبول، سپتامبر ۱۹۱۸