لاهوتی (غزلیات)/دل از مهرت نمی‌گیرم

by ابوالقاسم لاهوتی

	گرفتار تو ام، پرسش کن از حال پریشانم،			پریشان خاطرم، رحمی نما بر چشم گریانم.
	به روی همچو روز و موی چون شامت قسم، جانا،			که دور از روی و مویت روز را از شب نمی دانم.
	دگر طاقت نمانده است، ای مه آزارم مده، آخر،			نه از سنگم نه از آهن، دل و جان دارم، انسانم.
	نمی دانی تنم در آتش عشق تو می سوزد؟			چرا رحمت نمی آید، عزیزم، دلبرم، جانم!
	دلم پرغم شد از دوری، بیا دیگر، که با شادی			ز گنج دیده بی پایان به پایت گوهر افشانم.
	دمد گر از دلم آتش، رود گر بر سرم توفان،			دل از مهرت نمی گیرم، سر از امرت نپیچانم.

مسکو، ۱۹۴۷