لاهوتی (غزلیات)/به وطنم

by ابوالقاسم لاهوتی

	تا پرتوی خورشید به کوه و دمن افتد،			گل باشد و بوی خوش آن بر چمن افتد.
	دستی که ببازد به تو در زیر فلک نیست،			ور هست چنین دست پلید، از بدن افتد.
	فتوی به فنای تو دهد هر دهن شوم،			با مشت پر از قدرت ما از سخن افتد.
	تو طالع خلقی، کسی ار عیب تو خواهد،			بر گردنش از نفرت مردم رسن افتد.
	هر سر، که به نقصان حیات تو کند کار،			با دست دلیرانهٔ ملت ز تن افتد.
	خواهد کسی ار پاره کند رشتهٔ عمرت،			از لعنت و از ننگ به جسمش کفن افتد.
	بدخواه تو، هر کس که بود، نام سیاهش			بایست که از دفتر اهل ز من افتد.
	تو شمع جهانی، نتواند کشدت کس،			ظلمت ز چنین قصه به هر انجمن افتد.
	شاهین اجل همره آن بوم، که خواهد			گلزار وطن در کف زاغ و زغن افتد.
	بگذار عدو میرد و تو زنده بمانی			وز مهر تو، پرتو به سر مرد و زن افتد.
	افتادن بدخواه تو امریست محقق،			خواهد دلم اما که به شمشیر من افتد.

مسکو، ژانویهٔ ۱۹۳۷