قانون راجع به اطبای خارجی
قانون راجع به اطبای خارجی
مصوب شهریورماه 1312
ماده اول ـ دولت می‌تواند به اطبا و دواسازان و دندان سازان و قابله های اتباع خارجه اجازه بدهد که به شغل خود در ایران اشتغال ورزند مشروط بر اینکه علاوه بر دیپلم فراغ تحصیل از مدارسی که به موجب نظامنامه از طرف وزارت معارف معین خواهد شد مدارکی ارایه دهند که لااقل پنج سال اشتغال آنها را مستقلا به شغل طبابت مدلل دارد.
ماده دوم ـ اداره کل صحیه برطبق نظامنامه ای که به تصویب وزارت داخله خواهد رسید جواز ومحل اشتغال داوطلب را در هر نقطه که صلاح باشد صادر و معین خواهد کرد.
ماده سوم ـ اطبا و دواسازان و دندان سازان و قابله های اتباع خارجه که قبل از این تاریخ در ایران اشتغال به مشاغل خود داشته‌اند نیز مشمول این قانون و دو نظامنامه مزبور خواهند بود ولی مدت مذکور در ماده یک در مورد آنها لازم الرعایه نخواهد بود.
ماده چهارم ـ هروقت هیات وزرا عده اطبا و دواسازان و دندان سازان و قابله های اتباع خارجه را در ایران کافی بداند وزارت معارف از رسیدگی به دیپلم یا شهادتنامه آنان خودداری کرده و وزارت داخله جواز اشتغال نخواهد داد.
ماده پنجم ـ علاوه بر مالیات جواز طبابت که کلیه اطبا و دندان سازها و قابله ها می‌دهند از اطبا وجراحان خارجی مبلغ دو هزار ریال و از دواسازها و دندان‌سازها و قابله‌های خارجی مبلغ یک هزار ریال در موقع صدور مجوز مذکور در ماده دوم اخذ خواهد شد.
ماده ششم ـ وزارت معارف و وزارت داخله مامور اجرای این قانون می‌باشند.