فرخی سیستانی (قصاید)/گفتم: مرا سه بوسه ده ای شمسه‌ی بتان!

by فرخی سیستانی

	گفتم: مرا سه بوسه ده ای شمسه‌ی بتان!			گفتا: ز حور بوسه نیابی درین جهان
	گفتم: ز بهر بوسه جهانی دگر مخواه			گفتا: بهشت را نتوان یافت رایگان
	گفتم: نهان شوی تو چرا از من ای پری			گفتا: پری همیشه بود ز آدمی نهان
	گفتم: ترا همی‌نتوان دید ماه ماه			گفتا: که ماه را نتوان دید هر زمان
	گفتم: نشان تو ز که پرسم، نشان بده			گفت: آفتاب را بتوان یافت بی‌نشان
	گفتم: که کوژ کرد مرا قدت ای رفیق			گفتا: رفیق تیر که باشد بجز کمان
	گفتم: غم تو چشم مرا پر ستاره کرد			گفتا: ستاره کم نتوان کرد ز آسمان
	گفتم: ستاره نیست سر شکست ای نگار			گفتا: سرشک بر نتوان چید ز آبدان
	گفتم: به آب دیده‌ی من روی تازه کن			گفتا: به آب تازه توان داشت بوستان
	گفتم: به روی روشن تو روی برنهم			گفتا: که آب گل ببرد رنگ زعفران
	گفتم: مرا فراق تو ای دوست پیر کرد			گفتا: به مدحت شه گیتی شوی جوان
	گفتم: کدام شاه؟ نشان ده مرا بدو			گفتا: خجسته پی پسر خسرو زمان
	گفتم: ملک محمد محمود کامکار			گفتا: ملک محمد محمود کامران
	گفتم: مرا به خدمت او رهنمای کیست			گفتا: ضمیر روشن و طبع و دل و زبان
	گفتم: به روز بار توان رفت پیش او			گفتا: چو یک مدیح نو آیین بری توان
	گفتم: نخست گو چه نثاری برش برم			گفتا: نثار شاعر مدحست، مدح خوان
	گفتم: چه خوانمش که زنامش رسم به مدح			گفتا: امیر و خسرو و شاه و خدایگان
	گفتم: ثواب خدمت او چیست خلق را			گفت: این جهان هوای دل و آن جهان جنان
	گفتم: همه دلایل سودست خدمتش			گفتا: بلی معاینه سودست بی‌زیان
	گفتم: چو خوی نیکوی او هیچ خو بود؟			گفتا: چو روزگاری بهاری بود خزان؟
	گفتم: چو رای روشن او باشد آفتاب؟			گفتا: به هیچ حال چو آتش بود دخان؟
	گفتم: زمین برابر حلمش گران بود؟			گفتا: شگفت کاه بر که بود گران؟
	گفتم: به علم و عدل چنو هیچ شه بود؟			گفتا: خبر برابر بوده‌ست با عیان؟
	گفتم: زمانه شاه گزیند بر او دگر؟			گفتا: گزیده هیچ کسی بر یقین گمان؟
	گفتم: چه مایه داد بدو مملکت خدای؟			گفتا: ازین کران جهان تا بدان کران؟
	گفتم: که قهرمان همه گنجهاش کیست؟			گفتا: سخای او نه بسنده‌ست قهرمان؟
	گفتم: به گرد مملکتش پاسدار کیست؟			گفتا: مهابتش نه بسنده‌ست پاسبان؟
	گفتم: گه عطا به چه ماند دو دست او؟			گفتا: دو دست او به دو ابر گهر فشان
	گفتم:نهند روی بدو زایران ز دور؟			گفتا: ز کاروان نبریده‌ست کاروان
	گفتم: کزو به شکر چه مقدار کس بود؟			گفتا: ز شاکرانش تهی نیست یک مکان
	گفتم: به خدمتش ملکان متصل شوند؟			گفتا: ستاره نیز کند با قمر قران
	گفتم: سنان نیزه‌ی او چیست بازگوی			گفتا: ستاره‌ای که بود برجش استخوان
	گفتم: چگونه بگذرد از درقه روز جنگ؟			گفتا: کجا چنان سر سوزن ز پرنیان
	گفتم: خدنگ او چه ستاند به روز رزم؟			گفت: از مبارزان سپاه عدو روان
	گفتم: چو صاعقه‌ست گهردار تیغ او			گفتا: جدا کننده‌ی جسم عدو ز جان
	گفتم:امان نیابد از آن تیغ هیچ کس؟			گفتا: موافقان همه یابند ازو امان
	گفتم: چو برگ نیلوفر بود پیش ازین			گفتا: کنون ز خون عدو شد چو ارغوان
	گفتم: چو بنگری به چه ماند، به دست میر			گفتا: به اژدها که گشاده کند دهان
	گفتم: که شادمانه زیاد آن سر ملوک			گفتا: که شاد و آنکه بدو شاد، شادمان
	گفتم: زمانه خاضع او باد سال و ماه			گفتا: خدای ناصر او باد جاودان