فرخی سیستانی (ترجیعات)/ز باغ ای باغبان ما را همی بوی بهار آید

by فرخی سیستانی

	ز باغ ای باغبان ما را همی بوی بهار آید			کلید باغ ما را ده که فردامان به کار آید
	کلید باغ را فردا هزاران خواستار آید			تو لختی صبر کن چندانکه قمری بر چنار آید
	چو اندر باغ تو بلبل به دیدار بهار آید			ترا مهمان ناخوانده به روزی صد هزار آید
	کنون گر گلبنی را پنج شش گل در شمار آید			چنان دانی که هر کس را همی زو بوی یار آید
	بهار امسال پنداری همی خوشتر ز پار آید			ازین خوشتر شود فردا که خسرو از شکار آید
	بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی			ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی
	کنون در زیر هر گلبن قنینه در نماز آید			نبیند کس که از خنده دهان گل فراز آید
	ز هر بادی که برخیزد گلی با می به راز آید			به چشم عاشق از می تابه می عمری دراز آید
	به گوش آواز هر مرغی لطیف وطبعساز آید			به دست می ز شادی هر زمان ما را جواز آید
	هوا خوش گردد و بر کوه برف اندر گداز آید			علمهای بهاری از نشیبی بر فراز آید
	کنون ما را بدان معشوق سیمینبر نیاز آید			به شادی عمر بگذاریم اگر معشوق باز آید
	بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی			ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی
	زمین از خرمی گویی گشاده آسمانستی			گشاده آسمان گویی شکفته بوستانستی
	به صحرا لاله پنداری ز بیجاده دهانستی			درخت سبز را گویی هزار آوا زبانستی
	به شب در باغ گویی گل چراغ باغبانستی			ستاک نسترن گویی بت لاغر میانستی
	درخت سیب را گویی ز دیبا طیلسانستی			جهان گویی همه پر وشی و پر پرنیانستی
	مرا دل گر نه اندر دست آن نامهربانستی			به دو دستم به شادی بر، می چون ارغوانستی
	بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی			ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی
	نبینی باغ را کز گل چگونه خوب و دلبر شد			نبینی راغ را کز لاله چون زیبا و در خور شد
	زمین از نقش گوناگون چنان دیبای ششتر شد			هزار آوای مست اینک به شغل خویشتن در شد
	تذرو جفت گم کرده کنون با جفت همبر شد			جهان چون خانه‌ی پر بت شد و نوروز بتگر شد
	درخت رود از دیبا و از گوهر توانگر شد			گوزن از لاله اندر دشت با بالین و بستر شد
	ز هر بیغوله و باغی نوای مطربی بر شد			دگر باید شدن ما را کنون کفاق دیگر شد
	بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی			ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی
	می اندر خم همی‌گوید که یاقوت روان گشتم			درخت ارغوان بشکفت و من چون ارغوان گشتم
	اگر زین پیش تن بودم کنون پاکیزه جان گشتم			به من شادی کند شادی، که شادی را روان گشتم
	مرا زین پیش دیدستی نگه کن تا چسان گشتم			نیم زانسان که من بودم دگر گشتم جوان گشتم
	ز خوشرنگی چو گل گشتم ز خوشبویی چو بان گشتم			ز بیم باد و برف دی به خم اندر نهان گشتم
	بهار آید برون آیم که از وی با امان گشتم			روانها را طرب گشتم طربها را روان گشتم
	بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی			ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی
	می اندر گفتگو آمد، پس از گفتار جنگ آمد			خم و خمخانه اندر چشم من تاریک و تنگ آمد
	به گوش من همی از باغ بانگ نای و چنگ آمد			کس ار می خورد بی آواز نی بر سرش سنگ آمد
	مرا باری همه مهر از می بیجاده رنگ آمد			زمرد را روان خواهم چو از روی پرنگ آمد
	به خاصه کز هوا شبگیر آواز کلنگ آمد			ز کاخ میر بانگ رود بونصر پلنگ آمد
	کنون هر عاشقی کو را می روشن به چنگ آمد			به طرف باغ همدم با نگاری شوخ و شنگ آمد
	بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی			ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی
	ملک یوسف کنون در کاخ خود چون رودزن خواند			ندیمان را و خوبان را به نزد خویشتن خواند
	می بیجاده‌گون خواهد بت سیمین ذقن خواند			بتی خواند که او را شاخ باغ نسترن خواند
	گروهی ماهرویان را به خدمت بر چمن خواند			نگاری از چگل خواند نگاری از ختن خواند
	ز خوبی «آیة الکرسی» سه ره بر تن به تن خواند			مرا گر آرزوش آید میان انجمن خواند
	گهی اشعار من خواند گهی ابیات من خواند			وگر شیرین سخن گویم، مرا شیرین سخن خواند
	بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی			ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی