فخرالدین عراقی (غزلیات)/دلی، که آتش عشق تواش بسوزد پاک

by فخرالدین عراقی

	دلی، که آتش عشق تواش بسوزد پاک			ز بیم آتش دوزخ چرا بود غمناک؟
	به بوی آنکه در آتش نهد قدم روزی			هزار سال در آتش قدم زند بی‌باک
	گرت بیافت در آتش کجا رود به بهشت؟			و گر چشد ز کفت زهر، کی خورد تریاک؟
	مرا، که نیست ازین آتشم مگر دودی؟			فرو گرفت زمین دلم خس و خاشاک
	کجاست آتش شوقت که در دل آویزد؟			چنان که برگذرد شعله‌ی دلم ز افلاک
	ز شوق در دل من آتشی چنان افروز			که هر چه غیر تو باشد بسوزد آن را پاک
	اگر بسوخت، عراقی، دل تو زین آتش			ببار آب ز چشم و بریز بر سر خاک