| | | | | | |
| |
در صومعه نگنجد رند شرابخانه |
|
ساقی، بده مغی را، درد می مغانه |
|
| |
ره ده قلندری را، در بزم دردنوشان |
|
بنما مقامری را، راه قمارخانه |
|
| |
تا بشکند چو توبه، هر بت که می‌پرستید |
|
تا جان نهد چو جرعه، شکرانه در میانه |
|
| |
بیرون شود، چو عنقا، از خانه سوی صحرا |
|
پرواز گیرد از خود، بگذارد آشیانه |
|
| |
فارغ شود ز هستی وز خویشتن پرستی |
|
بر هم زند ز مستی نیک و بد زمانه |
|
| |
در خلوتی چنین خوش چه خوش بود صبوحی! |
|
با محرمی موافق، با همدمی یگانه |
|
| |
آورده روی در روی با شاهدی شکر لب |
|
در کف می صبوحی، در سر می شبانه |
|
| |
ساقی شراب داده هر لحظه از دگر جام |
|
مطرب سرود گفته هر دم دگر ترانه |
|
| |
باده حدیث جانان، باقی همه حکایت |
|
نغمه خروش مستان دیگر همه فسانه |
|
| |
نظاره روی ساقی، نظارگی عراقی |
|
خم خانه عشق باقی، باقی همه بهانه |
|
