فخرالدین عراقی (غزلیات)/بی‌جمال تو، ای جهان افروز

by فخرالدین عراقی

	بی‌جمال تو، ای جهان افروز			چشم عشاق، تیره بیند روز
	دل به ایوان عشق بار نیافت			تا به کلی ز خود نکرد بروز
	در بیابان عشق پی نبرد			خانه پرورد لایجوز و یجوز
	چه بلا بود کان به من نرسید؟			زین دل جانگداز درداندوز
	عشق گوید مرا که: ای طالب			چاک زن طیلسان و خرقه بسوز
	دگر از فهم خویش قصه مخوان			قصه خواهی؟ بیا ز ما آموز
	بنشان، ای عراقی، آتش خویش			پس چراغی ز عشق ما افروز