فخرالدین عراقی (غزلیات)/به خرابات شدم دوش مرا بار نبود

از ویکی‌نبشته
فخرالدین عراقی (غزلیات) از فخرالدین عراقی
(به خرابات شدم دوش مرا بار نبود)
  به خرابات شدم دوش مرا بار نبود می‌زدم نعره و فریاد ز من کس نشنود  
  یا نبد هیچ کس از باده‌فروشان بیدار یا خود از هیچ کسی هیچ کسم در نگشود  
  چون که یک نیم ز شب یا کم یا بیش برفت رندی از غرفه برون کرد سر و رخ بنمود  
  گفت: خیر است، درین وقت تو دیوانه شدی نغز پرداختی آخر تو نگویی که چه بود؟  
  گفتمش: در بگشا، گفت: برو، هرزه مگوی تا درین وقت ز بهر چو تویی در که گشود؟  
  این نه مسجد که به هر لحظه درش، بگشایند تا تو اندر دوی، اندر صف پیش آیی زود  
  این خرابات مغان است و درو زنده‌دلان شاهد و شمع و شراب و غزل و رود و سرود  
  زر و سر را نبود هیچ درین بقعه محل سودشان جمله زیان است و زیانشان همه سود  
  سر کوشان عرفات است و سراشان کعبه عاشقان همچو خلیلند و رقیبان نمرود  
  ای عراقی، چه زنی حلقه برین در شب و روز؟ زین همه آتش خود هیچ نبینی جز دود