فخرالدین عراقی (غزلیات)/به خرابات شدم دوش مرا بار نبود

by فخرالدین عراقی

	به خرابات شدم دوش مرا بار نبود			می‌زدم نعره و فریاد ز من کس نشنود
	یا نبد هیچ کس از باده‌فروشان بیدار			یا خود از هیچ کسی هیچ کسم در نگشود
	چون که یک نیم ز شب یا کم یا بیش برفت			رندی از غرفه برون کرد سر و رخ بنمود
	گفت: خیر است، درین وقت تو دیوانه شدی			نغز پرداختی آخر تو نگویی که چه بود؟
	گفتمش: در بگشا، گفت: برو، هرزه مگوی			تا درین وقت ز بهر چو تویی در که گشود؟
	این نه مسجد که به هر لحظه درش، بگشایند			تا تو اندر دوی، اندر صف پیش آیی زود
	این خرابات مغان است و درو زنده‌دلان			شاهد و شمع و شراب و غزل و رود و سرود
	زر و سر را نبود هیچ درین بقعه محل			سودشان جمله زیان است و زیانشان همه سود
	سر کوشان عرفات است و سراشان کعبه			عاشقان همچو خلیلند و رقیبان نمرود
	ای عراقی، چه زنی حلقه برین در شب و روز؟			زین همه آتش خود هیچ نبینی جز دود