فخرالدین عراقی (غزلیات)/ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی

by فخرالدین عراقی

	ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی			فریاد! کز فراق روانم بسوختی
	در بوته‌ی بلا تن زارم گداختی			در آتش عنا دل و جانم بسوختی
	دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا			لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟
	می‌سوزیم درون و تو در وی نشسته‌ای			پیدا نمی‌شود، که نهانم بسوختی
	زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده‌ای؟			ز اندیشه‌ی فراق چنانم بسوختی
	سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود			آتش زدی و سود و زیانم بسوختی
	تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟			کز آه سوزناک زیانم بسوختی
	بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم			چو مرغ نیم کشته تپانم بسوختی
	تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده			کامم گداختی و زبانم بسوختی