غزل‌های فرخی یزدی/دلت به حال دل ما چرا نمی سوزد

by فرخی یزدی

	دلت به حال دل ما چرا نمی سوزد			بسوزد آن که دلش بهر ما نمی سوزد
	ز سوز اهل محبت کجا شود آگاه			چو شمع آن که ز سر تا به پا نمی سوزد
	در این محیط غم افزا گمان مدار که هست			کسی کز آتش جور و جفا نمی سوزد
	ز دود آه ستمدیدگان سوخته دل			به حیرتم که چرا این بنا نمی سوزد
	بگو به کارگر و عیب کارفرما بین			هر آن که گفت که فقر از غنا نمی سوزد
	غریق بحر فنا ای خدا شدیم و هنوز			برای ما دل این ناخدا نمی سوزد
	ز تندباد حوادث ز بس که شد خاموش			چراغ عمر من بینوا نمی سوزد