پرش به محتوا

شیخ بهایی (مخمس)/تاکی به تمنای وصال تو یگانه

از ویکی‌نبشته
  تا کِی به ‌تمنّای وصالِ تو، یگانه اشکم شود از هر مژه، چون سیل، روانه؟  
  خواهد به‌سر آید شبِ هجران تو یا نه؟! ای تیرِ غمت را دلِ عشّاق نشانه!  
  جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه  
  رفتم به درِ صومعهٔ عابد و زاهد دیدم همه را پیشِ رُخت راکع و ساجد  
  در میکده، رهبانم و در صومعه، عابد گه معتکفِ دیرَم و گه ساکن مسجد  
  یعنی که تو را می‌طلبم خانه‌به‌خانه  
  روزی که برفتند حریفان پیِ هر کار زاهد سوی مسجد شد و من جانبِ خمّار  
  من یار طلب کردم و او جلوه‌گهِ یار حاجی به رهِ کعبه و من طالبِ دیدار  
  او خانه همی جوید و من صاحبِ خانه  
  هر در که زنم، صاحبِ آن خانه تویی؛ تو هر جا که روم، پرتوِ کاشانه تویی؛ تو  
  در میکده و دیر که جانانه تویی؛ تو مقصودِ من از کعبه و بت‌خانه تویی؛ تو  
  مقصود تویی؛ کعبه و بت‌خانه، بهانه  
  بلبل، به چمن، زآن گلِ رخسار، نشان دید پروانه در آتش شد و اسرار، عیان دید  
  عارف صفتِ روی تو در پیر و جوان دید یعنی همه‌جا عکسِ رُخِ یار توان دید  
  دیوانه منم، من! که روم خانه‌به‌خانه  
  عاقل به قوانینِ خرد راهِ تو پوید دیوانه برون از همه، آیینِ تو جوید  
  تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ، که بوید؟ هر کس به زبانی صفتِ حمدِ تو گوید  
  بلبل به غزل‌خوانی و قمری به ترانه  
  بی‌چاره بهایی که دلش زارِ غمِ توست هر چند که عاصی‌ست، ز خیلِ خَدَمِ توست  
  امیدِ وی از عاطفتِ دم‌به‌دمِ توست تقصیرِ خیالی به‌امیدِ کرمِ توست  
  یعنی که گُنَه را بِه از این، نیست بهانه