| | | | | | |
| |
ایهاالمأثور فی قید الذنوب |
|
ایها المحروم من سر الغیوب |
|
| |
لا تقم فی اسر لذات الجسد |
|
انها فی جید حبل من مسد |
|
| |
قم توجه شطر اقلیم النعیم |
|
و اذکر الاوطان والعهد القدیم |
|
| |
گنج علم «ما ظهر مع ما بطن» |
|
گفت: از ایمان بود حب الوطن |
|
| |
این وطن، مصر و عراق و شام نیست |
|
این وطن، شهریست کان را نام نیست |
|
| |
زانکه از دنیاست، این اوطان تمام |
|
مدح دنیا کی کند «خیر الانام» |
|
| |
حب دنیا هست رأس هر خطا |
|
از خطا کی می‌شود ایمان عطا |
|
| |
ای خوش آنکو یابد از توفیق بهر |
|
کاورد رو سوی آن بی‌نام شهر |
|
| |
تو در این اوطان، غریبی ای پسر! |
|
خو به غربت کرده‌ای، خاکت به سر! |
|
| |
آنقدر در شهر تن ماندی اسیر |
|
کان وطن، یکباره رفتت از ضمیر |
|
| |
رو بتاب از جسم و، جان را شاد کن |
|
موطن اصلی خود را یاد کن |
|
| |
زین جهان تا آن جهان بسیار نیست |
|
در میان، جز یک نفس در کار نیست |
|
| |
تا به چند ای شاهباز پر فتوح |
|
باز مانی دور، از اقلیم روح؟ |
|
| |
حیف باشد از تو، ای صاحب هنر! |
|
کاندرین ویرانه ریزی بال و پر |
|
| |
تا به کی ای هدهد شهر سبا |
|
در غریبی مانده باشی، بسته پا؟ |
|
| |
جهد کن! این بند از پا باز کن |
|
بر فراز لامکان پرواز کن |
|
| |
تا به کی در چاه طبعی سرنگون؟ |
|
یوسفی، یوسف، بیا از چه برون |
|
| |
تا عزیز مصر ربانی شوی |
|
وا رهی از جسم و روحانی شوی |
|
