شیخ بهائی (شیر و شکر)/ای باد صبا، به پیام کسی

by شیخ بهایی

	ای باد صبا، به پیام کسی			چو به شهر خطاکاران برسی
	بگذر ز محله‌ی مهجوران			وز نفس و هوی ز خدا دوران
	وانگاه بگو به بهایی زار			کای نامه سیاه و خطا کردار
	کای عمر تباه گنه پیشه!			تا چند زنی تو به پا تیشه؟
	یک دم به خود آی و بیین چه کسی			به چه بسته دل، به که همنفسی
	شد عمر تو شصت و همان پستی			وز باده‌ی لهو و لعب مستی
	گفتم که مگر چو به سی برسی			یابی خود را، دانی چه کسی
	درسی، درسی ز کتاب خدا			رهبر نشدت به طریق هدا
	وز سی به چهل، چو شدی واصل			جز جهل از چهل، نشدت حاصل
	اکنون، چو به شصت رسیدت سال			یک دم نشدی فارغ ز وبال
	در راه خدا، قدمی نزدی			بر لوح وفا، رقمی نزدی
	مستی ز علایق جسمانی			رسوا شده‌ای و نمی‌دانی
	از اهل غرور، ببر پیوند			خود را به شکسته دلان بربند
	شیشه چو شکست، شود ابتر			جز شیشه‌ی دل که شود بهتر
	ای ساقی باده‌ی روحانی			زارم ز علایق جسمانی
	یک لمعه ز عالم نورم بخش			یک جرعه ز جام طهورم بخش
	کز سرفکنم به صد آسانی			این کهنه لحاف هیولانی