شرق/شماره اول (۱۳۰۳)/ای طبیعت!

by حیدر علی کمالی

ای طبیعت!

	ای راز نهان و فصل مبهم!			تا چند مرا بغم گدازی؟
	بگرفتی اگر چه‌ نام‌،عالم‌،			در چشم منی شکفت بازی!
	تو یگسره صورتی و منهم‌			دورم ز محبت مجازی!
	دل بر تو‌ کسی دهد مسلم‌			کورا ز تو نیست بی نیازی!
		یا هست ز بخت خویش خرم‌‌
	در آن همه گونه‌گون‌ تصاویر‌،			که نیست ز کنه شان کس آگاه!
	بر گو که نموده‌ای چه تدبیر			کز جلوه برند دل شبان‌گاه؟
	زان لعبتکان یکی تو کم گیر			من را بده آنکه خوانیش ماه!
	کز‌ پرتو،خویش کرده تسخیر			افکار مرا بطور دلخواه!
		جرمیست سیه اکر چه دانم‌
	این مجمر شعله‌ور تو از کی‌			افروخته‌ای فراز این بام؟
	کردی چه فسون که آتش وی‌			خاموش نشد‌ بطول‌ ایام؟
	کی گردش و دور آن شود طی‌			وز این همه سیر گیرد آرام؟
	زین راه که میرود بدین بی‌			مقصود چه باشدش سرانجام؟
		این کوره چه روز افتد از دم؟
	ای بر شده طاق‌ لاجوردی‌!			آخر تو چه‌ای چه نام داری؟
	هیچ از ره و رسم خود نگردی!			همواره مطیع و بر قراری!
	در حکم که راه مینوردی؟			وین عمر عجیب چون گذاری؟
	زاسرار جهان اگر چه فردی‌			یکبار‌ بروی‌ خود نیاری؟

		آموخت کس این تو را مسلم
	ز امواج مهیب ژرف دریا			برخاست چو آن نخست شیون،
	و آمد بنظر شگفت صحرا			زان کوه کشیده پا بدامن،
	برداشت چو برق و رعد غوغا			وز برف ز پا فتاد بهمن،
	بالید چو زین شکوه غبرا			کاراستیش چنین برو تن؟
		ایکاش که میزدیش برهم!
	گیرم تو طبیعتی و در تو			نه مهر نهاده‌اند و نه کین،
	نه یافته تاج از تو خسرو			نه مسکنت آن گدای مسکین،
	برخیز و بساطی افکن از نو			وین کهنه بساط تیره برچین،
	درحد تو نیست این عمل، رو			راهی به از این طریق بگزین،
		نالد ز تو چند پور آدم؟
	بگذار کمالی این سخن را			که زی تو نمی‌رسد جوابی!
	سر گشته‌تر از تو هست دنیا			از چهره اگر کشد نقابی!
	آن جذبه بجو که تا بدی تا			از هر بن مویت آفتابی!
	عاشق شو و راه دوست پیما			باشد که مراد خود بیآبی!
		عشق است مدار کار عالم!

حیدر علی کمالی

⁂

بعد از لذت شعر گفتن هیچ لذتی برتر از شعر خواندن نیست.

آلفرد دو موسسه